Twee luierdagen op Langkawi (17 tot en met 21 januari)

Donderdag 17 januari 2008

Daar zitten we dan weer in het vliegtuig. We hebben de 2 na achterste rij en dat is niet helemaal lekker. De rij voor ons bestaat uit 5 stoelen en die van ons uit 4. Hierdoor moeten we scheef naar de videoschermen kijken en kunnen onze armleuningen niet omhoog want daar zit het tafelblad in. Natuurlijk vertrekken we weer met vertraging, maar het valt deze keer wel mee.

Achter ons zit nog een Nederlandse familie die ouderschapsverlof hebben gehad . Na een lang gesprek over wat we allemaal hebben gezien, vraagt de moeder aan Jesper of hij in de dierentuin ook olifanten heeft gevoerd. “Nee, maar wij hebben wel olifantenrotsen gezien”. En zoals zo vaak, klopt het gewoon wat Jesper zegt. Ongeveer 4 weken geleden hebben wij midden op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland we een hele korte stop gemaakt bij rotsen die Olifantenrotsen werden genoemd. Jesper onthoudt zo ontzettend veel.

De jongens zijn zo moe dat ze bijna direct in slaap vallen en 2 uur slapen. Wat een rust. Ondanks dat ze gemeld hadden dat er een babymail voor Sten en een Childmeal voor Jesper zouden hebben, krijgen we toch weer gezeur over Jesper’s maaltijd. Uiteindelijk komt dat wel goed, maar het blijft apart hoe Malaysia Airlines het kindereten regelt. Sten’s eten zijn weer 3 kleine koude potjes. Ook dat is apart (vindt hij zelf ook, want hij eet er geen hap van).

Doordat we 3 uur tijdsverschil hebben komen we om 21:15 (plaatselijke) tijd in Kuala Lumpur aan. Het vliegtuig zet de landing in en vlak voordat de wielen de grond raken, wordt een doorstart ingezet. Van de mededing daarna hebben Carine en ik verschillende dingen onthouden. Carine heeft gehoord dat we de landingsbaan hebben gemist!!!!! Ik heb gehoord dat de doorstart is gemaakt doordat de instrumenten waren ontregeld, waarschijnlijk als gevolg van iemand die in het vliegtuig toch elektronica heeft gebruikt. (Carine: volgens mij is het een combi van dit verhaal en hebben we de landingsbaan gemist omdat de elektronica was ontregeld). Dit is wel erg spannend en ik kan niet ontkennen even opgelucht adem te hebben gehaald, toen we alsnog veilig waren geland. Het is ook lastig om naar de kinderen toe gewoon ontspannen te blijven doen.

Ik ga bij de transferbalie van Malaysia Airlines gelijk de terugvlucht en de bagage regelen. Het is geen enkel probleem om de bagage de volgende morgen bij “lost luggage” op te halen en de achterste rij met childmeals voor de vlucht naar huis, kan ook zo worden vastgezet. Kortom wij kunnen met een gerust hart naar het Airside Transit Hotel en vallen daar snel met uitzicht op de vliegtuigen in slaap.

Het voordeel van hotels zijn de “wake-up calls”. Die van ons ging om 07:15. Gelukkig was dat gevoelsmatig 10:15 vanwege het tijdsverschil. In sneltreinvaart pakken we de spullen weer in en gaan richting bagage. Jesper en Sten natuurlijk weer blij dat we met de trein naar het hoofdgebouw moeten. Wij genieten wat minder door het deprimerende weer. Gelukkig was dit wel wat het weerbericht had aangegeven en wordt het de komende dagen beter weer.
Binnen 25 minuten zijn we met de trein naar de overkant, door de douane, hebben we de koffers bij lost luggage opgehaald, hebben we de meeste tassen in kluizen gestopt en staan we te pinnen. Nou ja; staan we te pinnen. Het is altijd even rekenen hoeveel we maximaal kunnen pinnen en de meeste automaten zijn in storing. Alleen merk je dat pas nadat je klaar denkt te zijn om je geld eruit te halen. Kortom alleen het pinnen duurde net zolang als alle stappen ervoor.

Met gekochte broodjes zitten we kort daarna in de taxi naar het LCCT vliegveld. Dit is het vliegveld voor Low Cost Carriers (goedkope maatschappijen). De taxikaartjesbalie heeft ons alleen een taxikaartje voor een 8 persoonsbus verkocht. Ze zagen alle tassen, maar wisten niet dat de meeste in een kluis zouden gaan. Nou ja; dan maar voor relatief veel geld (RM90,- = € 22,50), lekker ruim zitten. Op LCCT schrikken we wel even van de lange rij voor het inchecken. We hebben nog maar 1 uur en het schiet niet echt op. Hierdoor moeten we daarna direct door naar de gate en stappen we als een van de laatsten het vliegtuig in. Dit zijn vliegtuigen zonder vaste plaatsen. Gelukkig zijn de achterste rijen vrij en kan Sten ook een eigen stoel hebben. Het is zo leuk om te ervaren hoe Jesper en Sten ervaren vliegers zijn. Ze kijken nergens meer van op en vinden het leuk.

En…………….. Ons vliegtuig vertrekt op tijd. Dat kan toch helemaal niet. Al onze vliegtuigen hebben vertraging. Maar nee, deze goedkope maatschappij heeft een heel mooi vliegtuig en vliegt op tijd. Wow!

Binnen een uur landen we op Langkawi. Carine heeft een mooi uitzicht tijdens het vliegen gehad. Erg mooi weer al die palmbossen. Zoals besproken staat een taxichauffeur ons in de aankomsthal op te wachten. Het is makkelijk, maar tegelijkertijd niets voor ons om een bordje met onze naam te zien in zo’n aankomsthal. Maar we wisten natuurlijk van te voren dat deze dagen op Langkawi alleen uitrustdagen zouden zijn.

Al rijdend naar ons hotel, blijkt de taxichauffeur voor een soort VVV te werken en probeert hij ons allerlei trips te willen verkopen. Het is best leuk om apen langs de weg te zien lopen. Bij Mutiara Burau Bay (ons ressort), moeten we verder eraan wennen dat onze bagage wordt uitgeladen. Dat zijn gewoon dingen die we niet gewend zijn. We moeten een uurtje wachten tot onze kamer schoon is gemaakt en genieten van een lekker welkomstdrankje en een mooie speeltuin voor de jongens. Ik moet niet teveel klagen, maar boeken van OAD, Fox reizen en Neckerman, maken het een echt ander soort vakantieoord. Twee Nederlandse stellen overwinteren hier elk jaar. Ook dit jaar blijven ze hier 11 weken?!

Ons huisje heeft uitzicht over het strand en onze bagage wordt natuurlijk door een Bell boy voor ons naar het huisje toegebracht. De Bell boy zet gelijk alle airconditionings aan. Hij is nog niet weg of wij zetten alles weer uit en zetten gelijk alle deuren open. We willen graag de natuur ruiken en horen.

De jongens gaan maar even naar bed en dat geeft Carine en mij lekker de tijd om wat te luieren en te schrijven. Wel ontspannen zo. We besluiten de volgende dag gewoon niets te doen. Ook dit is niets voor ons, maar lekker luieren is ook wel eens goed.

Nadat de jongens wakker zijn geworden is het natuurlijk alleen maar gezeur om het zwembad in te mogen. Ook het feit dat er een leuk strand is, heeft geen zin. Jesper zeurt om het zwembad en Sten staat er juichend naast. Nou ja, wat kun je dan. Zwempakken aan en erin! Het kinderbad is alleen erg diep. Het is ondiep genoeg voor Jesper, maar Sten kan er niet in staan. Gelukkig vinden beiden het erg leuk om erin te springen en lekker met de bal te spelen. Nu is de bewolking wel lekker. We maken kennis met een Branbantse familie met een jongetje van Sten’s leeftijd. Zij hebben 4 weken vakantie en zijn hier een weekje.

Voor het eten willen we toch iets lokalers dan het ressort. Op 20 minuten lopen afstand ligt het oriental Village. Een zeer toeristisch dorpje, maar met een foodcourt. Op weg ernaartoe lopen we langs een groep apen die op stroomdraden aan het spelen en eten zijn. Ook valt hier weer op hoeveel huisvuil er langs de straten ligt. Dat viel ons op Tioman al op, maar hier is het ook een bende. Het village is uitgestorven (later blijkt dat het vrijdag is en dat is natuurlijk rustdag voor moslims). Er zijn wel wat eettentjes open en wij eten bij een aftands eettentje. Maar lekker dat het was! Onze King Prawns gaan er bij allemaal goed in. We eten het meest luxe van de kaart en hebben uiteindelijk voor € 20,- met z’n 4en gegeten. Heerlijk.

Wachtend op het eten, was Jesper op sjouw. Er is een konijnenkooi vlak naast het foodcourt en hij heeft heerlijk gebabbeld met de mannen die daar stonden te kijken. Hij verstaat natuurlijk helemaal niets, maar heeft de tijd van zijn leven.

We lopen op ons gemakje terug naar huis en als de jongens in bed liggen, gaan wij op cocktailjacht. Omdat de babyfoon leeg is, is het plan als volgt: Carine loopt eerst naar de bar, bekijkt welke cocktail zij wil en komt dan terug. Vervolgens loop ik naar de bar en bestel gelijk ook voor Carine. Maar ja; hier werkt dat zo niet. “nee joh, hier is de kaart; bel je bestelling door en we komen het gewoon naar je huisje brengen”. Het blijft wennen voor ons. Uiteindelijk moeten we naast Sten z’n bed bellen, waardoor we toch maar zelf lopen. Tenminste… een personeelslid loopt met de drankjes en met Carine terug. In een warme sfeer genieten wij lekker van onze cocktail en liggen daarna op tijd op bed.


19 januari ’08

We worden vroeg wakker. Het tijdsverschil werkt hier nog goed door. Het is wel vreemd. Ik maakte mij van te voren zorgen over het met z’n allen in een kamer slapen. Als slechte slaper kan dat problemen geven. Nu naar 3 maanden weet je gewoon niet meer beter. Je herkent of de kinderen even wakker worden of dat ze echt “uit bed” wakker zijn geworden. Maar ja als Jesper dan roept: ‘mama, mag ik bij jullie in bed’, weet je dat het niet veel meer zal gaan worden. We halen de jongens bij ons in bed en genieten nog even rustig na.

Het ontbijtbuffet is zeer uitgebreid. Er is keus uit serials, brood, fruit, indias eten en er staan diverse koks die op bestelling dingen voor je klaar maken. Omelet, pannenkoek, etc. Erg lekker. Zelfs de vruchtensappen gaan er rap in. Deze zijn wel erg zoet.

Het is vandaag lekker weer en we gaan niets doen, dus op naar het strand. Dat is gelukkig ons huisje uit en 50 meter rechtdoor lopen. De jongens nemen schepjes mee en wij lekker leesboeken. We zoeken wel gelijk de schaduw op, want het is nu al warm.

Het strand loopt langzaam af, dus de kinderen kunnen makkelijk het water in. Het is weer erg leuk om die Maleisische vergezichten te zien. Wel is het jammer van al de scherpe schelpen onder water. Ik ga even terug om al onze schoenen te halen en we genieten lekker verder. Helemaal natuurlijk als wij moeten gaan drijven en Jesper ons rond wil trekken. Wat een relaxen zo. Om 11:00 gaat de cocktailbar open en we drinken lekker wat. Ik kan toch de neiging niet weerstaan een lekkere cocktail te bestellen. Hoezo banaal; om 12:30 al met een cocktail in een luie stoel aan het strand.

Na een uurtje gooien we de kinderen op bed en zoeken wij nog foto’s uit. We hebben eigenlijk steeds de foto’s gelijk uitgezocht. Hierdoor kunnen we nu al met een druk op de knop zien welke foto’s op het weblog staan en welke straks in ons fotoboek zullen komen. Nu met de jongens slapend, kunnen we daar weer even mee verder. Want ja; zodra ze wakker worden, moeten we natuurlijk weer naar het zwembad. Daarin leven ze zich inderdaad ook ontzettend uit.

We gaan toch ook weer naar het village voor het lokale eten. Tijdens het omkleden in het huisje kijken de jongens even foto’s op de laptop. We zien foto’s van Tioman: Wat lijkt het allemaal al lang geleden. Het is nog maar 3 maanden, maar we hebben zoveel gezien en gedaan sinds die tijd. Wat een ervaring.

In het village pakken Jesper en Sten gelijk weer iedereen in. Dat blonde haar van hun en het gemak waarop ze naar iedereen toegaan, is een groot succes. Ook voor ons, want we kunnen heerlijk rustig eten uitzoeken en bestellen. Vandaag is het een stuk drukker in het village. Het verschil met de vrijdag is inderdaad erg groot.

Sten begint nu echt wat woordjes te zeggen. Bij het zien van de maan, wijst hij en roept steeds Maan…… Hij klapt zelfs het hardst, zo goed vindt hij het. Jesper roept steeds: “Hoe lang (wanneer) gaat Sten weer maan zeggen?” en als Sten dan maan heeft gezegd, roept Jesper: ” Potjandorie, Sten heeft geen maan gezegd”. Als we hem dan met kinderwagen en al door elkaar schudden is het feest helemaal kompleet.

Als we na weer een lekkere cocktail in bed liggen, heb ik nog mijn sterke moment. Elke hotelkamer heeft een pijl op het plafond staan, zodat ze Moslims weten welke kant ze op moeten bidden. Maar ik kom erachter dat de pijl helemaal niet naar het oosten wijst. Hoe kan dat toch??? Het duurt even voordat ik me realiseer dat de pijl naar Mekka wijst en dat die in Maleisië natuurlijk naar het Westen moet wijzen. Ik blijf toch blond……. (even voor de duidelijkheid: het is nog steeds Erwin die schrijft!)

17 jan
Onze laatste reisdag begint op tijd. We nemen nog heel rustig de tijd om te ontbijten en regelen ondertussen dat we een uur later mogen uitchecken. Normaal is dat om 12:00, maar wij mogen tot 13:00 in ons huisje blijven. De pannenkoeken gaan er weer erg goed in en de jongens genieten ook van de omelet die voor hen gemaakt wordt.

Terug in het huisje leggen we de jongens nog even op bed. Ondertussen pakt Carine de spullen verder in en werk ik het weblog bij. Er staan 3 internet pc’s in de lounge en vlak naar mij komt er een Indische familie die ook gaat internetten. Hun pc werkt alleen niet en met veel bombarie wordt het receptiepersoneel gesommeerd om direct te komen en het euvel te verhelpen. Met zo’n houding blijf ik toch moeite hebben. Ik zou even naar de receptie zijn gelopen, maar ja…..

Als we uitchecken, krijgen Jesper en Sten een paar ballonen van een vrouw die jarig is. De touwtjes zijn alleen veel te lang, waarop Jesper wel even een schaar zal gaan vragen. Nou heeft hij ondertussen door dat hij naar het Engels moet vertalen en kan al aardig verbasteren. Kortom: “Hebt u een scheer?”. Ook opvallend is het verbod op Durians. Al eerder hebben we dit soort verbode gezien. De vrucht schijnt best aardig te smaken, maar stinkt heel erg. We gaan met de taxi terug naar de village. Het is zo warm, dat we maar even voor lui gaan. Het kost ook maar RM5,- (€1,25) en binnen 5 minuten stappen we uit. In de village is ook de kabelbaan. Hiermee kun je naar een hoge berg en heb je schitterend uitzicht. Inderdaad is het erg mooi. We gaan eerst naar de top toe. Halverwege kun je er ook nog even uit en ook daar is het uitzicht ook erg mooi. Mooie heuvels, baaien, dorpjes en rotspartijen. Hebben we toch nog iets gedaan op Langkawi ;-). Omdat alle gondels te vol zijn om mee naar beneden te gaan, gaan we eerst in een lege gondel terug naar de top en blijven daar gewoon in de gondel zitten. Bijna beneden kunnen we nog even de olifant, waarop je ritjes in de village kunt maken, zien staan. Ook zielig voor zo’n beest. Sta je in een dorp te wachten tot er toeristen komen die een ritje op je rug willen maken.

Met de taxi zijn we zo weer terug in ons ressort. We zijn al wel uitgechecked, maar mogen nog gebruik maken van de faciliteiten. We zwemmen lekker even en bestellen een sandwich en kokosmilkshake. Wat een zwaar leven toch. Om 15:30 gaan we met de taxi naar het vliegveld.
We hebben een slecht Engels sprekende chauffeur en als we dat zeggen tegen Jesper, roept hij: “Sten je mag wel Hello zeggen. Bye Bye hoeft niet, want de chauffeur spreekt slecht Engels”

Dit keer gaat het inchecken erg snel en hebben we nog tijd om te shoppen en een massagestoel te gebruiken. Wat een pijnlijke ervaring. Misschien zit bij ons alles vast, maar ik weet niet of het nu lekker was of niet.

Het nadeel van Air Asia is dat we geen vaste stoelen in het vliegveld hebben en op het ogenblik dat de gate open gaat is het dan ook een run voor het boarden. Wij wachten lekker rustig af, waardoor we niet bij elkaar kunnen zitten. Ook nu vertrekt het vliegtuig weer stipt op tijd. Dit is echt goed bij deze maatschappij. Jesper is erg moe en valt in slaap. Hij kan zijn hoofd alleen nergens op leggen. Gelukkig houdt de Chinese dame die naast hem zit, zijn shirt onder zijn hoofd en ondersteund ze hem tijdens de vlucht. Sten palmt de mevrouw naast hem ook in en nog voordat we in de lucht zijn heeft hij al een koekje te pakken.

Terug in Kuala Lumpur besluiten we maar met de bus naar KLIA (Kuala Lumpur International Airport) te gaan. De bus staat naast de taxi en rijdt direct door. Het grote verschil is de prijs: Rm3,- (€0,75) in plaats van RM90 (€22,50). Wat een verschil. We halen snel de tassen op en pakken de laatste zaken opnieuw in. De zwemvesten moeten weer onder de rugzak en de doos playdough (klei) moeten we ook nog zien kwijt te kunnen. Alles lukt en ook het inchecken gaat goed.

Dan maar de laatste maaltijd in Maleisië. We eten bij een verschrikkelijk uitziende tent, heerlijk Indisch eten. We nemen het er nog maar even van. Om 22:00 gaan we dan maar door de douane en opnieuw met de trein naar de terminal. Het barst hier ook weer van de Nederlanders. Een ras Hagenees komt een paar Ringits tekort voor een fles Rum en wij wisselen wat voor hem.

Natuurlijk mogen we weer als eerste boarden en met ons plaatsen achterin zitten we erg goed! We vertrekken uiteraard weer met vertraging. Alweer is er iemand wel ingecheckt, maar niet in het vliegtuig. Hoe kan dat toch??? De bagage wordt weer uitgeladen. Gelukkig is de vertraging nu maar 30 minuten. Met 2 als een blok in slaap gevallen jongens, stijgen we op en verlaten we Maleisië. Onze laatste vlucht is begonnen.

Ze gaan zelfs nog met eten rond, maar wij zij ook zo moe dat we gelijk gaan proberen te slapen. De jongens slapen ruim 07:00 en wij kunnen ook wat slaap meepakken. Nadat ze wakker zijn geworden, vinden we nog 2 pakketjes eten voor de jongens. Daar genieten wij ook een beetje van mee. Daarna kijken we wat televisie en kunnen we de jongens goed bezig houden. Uiteindelijk geven we ze nog een cadeautje. We hebben uit Nederland een tas vol meegenomen voor noodsituaties, maar hebben ze eigenlijk nooit gebruikt. Jesper vindt zijn barbecue playmobil erg leuk en Sten is gelijk aan het rijgen. Om 06:20 plaatselijke tijd parkeert het vliegtuig aan de gate en zijn we weer op Nederlandse bodem.

Ook deze 2 luierdagen zijn ons erg goed bevallen. We hebben eigenlijk niets gedaan, maar zijn weer een beetje ontspannen en uitgerust.