Aankomst in West-Australië (23 oktober tot en met 1 november)

Hmm, om 7.15 uur gaat de wekker. Niet echt het ultieme vakantiegevoel… Het eerste wat Jesper vraagt als ie één oog open heeft: ‘is het rode vliegtuig er nog?’ Helaas heeft het rode vliegtuig plaats gemaakt voor een wit exemplaar. Maar dat mag de pret niet drukken. De jongens genieten nog even lekker van het uitzicht en wij proppen alle spullen in de tas. Wat een luxe! Omdat we de avond ervoor al waren ingecheckt, konden we dus echt op ons dooie gemak naar het vliegtuig toe. Om 08:50 kwamen we aan bij de gate. We mochten weer als eersten het vliegtuig in. Jammer genoeg had iemand besloten om wel zijn bagage in te checken, maar zelf niet aan boord te gaan. Kortom: de bagage moest worden opgespoord. Hebben wij weer, opnieuw een uur vertraging.

Dit keer hadden we specifiek gevraagd of Sten ook eten kon krijgen. Gelukt, er was een child meal klaar gezet voor meneer! Het eten bestaat dit keer alleen niet uit frietjes, maar uit macaroni met een wat vage champignonsaus… Gelukkig ging het toetje er goed in (en daarna die van ons ook). Van Amsterdam naar Kuala Lumpur is het Erwin niet gelukt zijn Harry Potter film af te kijken, dus dat kan nu mooi. Verder vliegen de 5 uur om. Beide mannen slapen even en zijn verder prima bezig te houden. We hadden veel kleine cadeautjes mee genomen voor de vluchten en nu wordt de eerste pas uitgepakt!

En dan is het eindelijk zover: we landen in Australië!!! Perth. Jesper en Sten gaan voor ons het vliegtuig uit, keurig met trolleys. Wat een bekijks! Jesper weet zelfs nog even de lachers op zijn hand te krijgen door met de bemanning (en al hun trolleys) mee te lopen.

Bij de douane gaat alles goed. We kunnen zo door. Waar we wel even staan te kijken, zijn de waarschuwingsposters voor 10.000 dollar boete en/of gevangenisstraf als je etenswaren, planten of houtproducten probeert in te voeren. We bedenken snel wat we allemaal in onze tas hebben. Bij een paar dingen (rijstemelk, Aloe Vera sap etc.) hebben we wat vragen, maar die blijken zo door te mogen. De speurhond keurt onze tassen goed (Jesper wilde zijn tas niet laten besnuffelen en Sten zetten het gelijk op een brullen bij het zien van de hond bij zijn tas!). Dan moet alles nog door een scan. Kortom al met al wordt je flink afgeschrikt van alle dreigende posters, de 3 verschillende controles en speurhonden, maar Australië zou Australië niet zijn als dit alles niet ongelofelijk vriendelijk zou verlopen. Zelfs als je per ongeluk nog een paar potjes babyvoeding in je tas blijkt te hebben… Er wordt vriendelijk gevraagd wat dat is, terwijl iemand anders je tassen op een trolley laadt!

Van het vliegveld in Perth worden we opgehaald en naar het motel gebracht. Daar hebben we nog even genoten van het feit dat we nu écht in Australië zijn. We laten `fish and chips` komen en leggen de kinders lekker vroeg in bed. Wij duiken de folders in om een besluit te nemen wat we de komende periode willen gaan doen. Één van de plannen was richting het Ningaloo Reef. Maar er nu zo over nadenkend, besluiten we toch dat we ´maar´ 19 dagen hebben en dat 1200 km enkele reis wel erg ver is, als je in ieder geval het zuiden wil zien. We willen wel naar het noorden rijden en dan even zien hoe het gaat en wat we op een dag aan afstanden willen rijden. Ook zappen we nog even op de tv. Wel toevallig dat er net een documentaire is over Vava´u / Tonga. We maken een goede nacht, alleen vindt Jesper de opstartende vliegtuigen een beetje eng (om 2 uur ’s nachts en een uur lang!).

De dag erna (24 oktober) begint onze eerste ‘zelfreisdag’. Na lang wikken en wegen hebben we (lang geleden al) besloten om met een camper te gaan rondtrekken. Dit vooral omdat het voor de jongens een stuk rust zal brengen. Waar we ook heengaan, hun slaap-, speel- en eetplek blijft altijd hetzelfde. Om het ons ook gemakkelijk te maken, hebben we gelijk de grootste camper gehuurd die er is (6 personen). Dit was ook één van de adviezen die ik (Carine) kreeg op de vakantiebeurs van een Australische VVV-mevrouw. Je hebt er lekker veel ruimte en wat betreft de prijs scheelt het niet al te veel met de 4-persoons variant. Tja, en daar sta je dan… oog in oog met een joekel van een camper, waarmee je ook nog eens links moet gaan rijden. Ik heb Erwin nog voorgesteld om te vragen om een ´downgrade´, maar helaas. Na alle instructie en uitleg waren de eerste kilometers dan ook uiteraard voor Erwin. Hij reed er zo mee weg. Het was even zoeken hoe het schakelen ging en hoe we bochten moesten maken, maar hij had de slag al snel te pakken. Bij het motel hebben we nog even snel alle bagage opgehaald. Daar vergaten we even dat een camper naast (8 meter) lang en (2.25 meter) breed ook heel hoog is (3,2 meter). Gelukkig ging het allemaal goed. We hebben de camper bij een winkelcentrum geparkeerd en zijn vervolgens winkel in winkel uit gegaan om alles bij elkaar te sprokkelen. De supermarkten hier zijn érg groot en hebben echt alles. ´s Middags zijn we met een volgeladen camper naar Cervantes gereden. Onderweg hadden we nog een niet echt heel succesvolle uitwijkactie voor een roadtrain. De chauffeur had het niet echt op ´voorzichtige-eerste vakantiedag-rijders´, dus had zijn gigantische vrachtwagen al ongeveer op de achterbumper zitten. Erwin dacht aardig te zijn en dook de berm in, maar dat had alleen een luid getoeter tot gevolg. Verder viel het echte Australische zand op. Overal waar je kijkt is rood zand. Zelfs de dirt roads (onze zandwegen) bestaan uit rood zand.

In Cervantes hebben we een camping dicht bij de zee. Ik kook snel en Erwin gaat met de mannen op zoek naar een bottle store, voor een koud biertje en wat wijn. De bottle store zou vlak bij moeten zijn, maar de afstandsbegrippen in Australië zijn heel anders. Na een lange wandeling en het eten kunnen we eindelijk het cadeau van Frank en Inge uitpakken. Dat mocht pas in Australië, en dat was Jesper uiteraard niet vergeten. Na veel plezier proberen we de kinderen naar bed te krijgen. Zij slapen samen in het bed boven de cabine. Ze hebben er een feestje van gemaakt …2 uur lang! Ach, dat was voor ons een mooi moment om de camper in te ruimen.

Het slapen is ook voor ons even wennen. Het duurt even voordat het bed is opgezet en de bijgeleverde lakens zijn eigenlijk net te klein, maar uiteindelijk liggen we. In een camper zijn toch weer andere geluiden dan thuis. Zo houdt de koelkast Erwin tot half 3 uit zijn slaap!

E- De eerste ochtend wakker worden is leuk (donderdag 25 oktober). Jesper moet op zijn eigen helft blijven, maar het eerste wat we horen is: ”het mag niet van papa en mama, maar mag ik van jou wel bij je komen, Sten?” Het blijft burgerlijke ongehoorzaamheid, maar wel komisch. Op ons gemakje maken we eten klaar en ontbijten we buiten. Normaal moet je op campings al om 10:00 weg zijn, als je niet nog een dag langer wil blijven. Je hoort wel vaker dat de Aussies vroege vogels zijn, maar de meesten zijn inderdaad gewoon al voor negenen weg. Het is heerlijk warm en we zetten gelijk ons zonnescherm (nieuw Engels woord; “awning”) op. En weer trap je er in: Dit keer ik (Erwin). Bij het uitrekken van het zonnescherm baal ik. We staan namelijk precies verkeerd om, dus de zon zal heel snel onder het scherm schijnen (en het scherm zit vast aan de camper, dus we kunnen het niet makkelijk draaien). Pas 2 uur later zie ik dat we eigenlijk meer schaduw hebben. Dat klop natuurlijk wat op het Zuidelijk halfrond gaat de zon niet via het zuiden maar via het noorden!!!!!

We hebben een heerlijk luier dag en gaan alleen aan het eind van de middag met een oud ranger (Mike) mee de Pinnacles om bij zonsondergang de Pinnacles te bekijken. Daarom eten we vroeg warm en nemen we broodjes mee voor de weg terug. Het blijft rekenen om de kinderen op tijd op bed te krijgen en Jesper z’n medicijn te geven. Carine gaat met Jesper de afwas doen en ik verbaas me over de radio in het toiletgebouw. We hadden ook gelezen dat ze dat in Australië vaak hebben, maar het is dan ook weer apart het zelf te ervaren.

Om 16:00 worden we opgepikt door een ketting rokende Mike. Met z’n 8 in een busje naar de 30.000 jaar oude Pinnacles. Deze blijken zeer indrukwekkend. Het zijn limestone (kalksteen) rotsen die door het samenpersen tijdens twee ijstijden zijn onstaan, jaren onder het zand hebben gelegen, maar die nu langzamerhand vrij komen te liggen. Hierdoor zijn er heel veel stalagmietachtige rotsen te zien. Vooraf dachten we dat het er een paar waren, maar het gebied is echt groot. Met Mike gaan we er 2 keer door en hij weet leuke verhalen te vertellen.

Op één Pinnacle zit een papagaai-achtige vogel en de jongens vinden dat zeer indrukkwekkend. Vanaf dat moment wijst Sten elke vogel aan en roept “die, die, die”, maar ja dat roept hij altijd. Voor ons zijn het indrukwekkende rotsen en de jongens zijn blij dat ze met hun gekleurde bakjes kunnen scheppen. Dit was zo inspannen hard werken voor de jongens dat Jesper achteraf zelfs wist te vragen: ‘waar zijn de mooie rotsen nou?’ . Helaas was de zon achter de wolken bij zonsondergang en zagen we geen kangoeroe’s op de weg terug, maar het was een geslaagde tocht.

Onze eerste week zit er alweer op. Nog “maar” 12 te gaan.

Vrijdags was gelijk een reis dag. We gingen naar het Kalbarri national park en wilden vooral over B-wegen rijden. Je mag sowieso maar 110 km/uur, maar wij halen maximaal 100 (gemiddeld denk ik 75). De 430 km die we af moeten leggen gaat ons dus minimaal 5,5 uur kosten. Net buiten Cervantes neemt Carine het stuur over voor haar eerste kilometers in het bakbeest! En niet verbazend, dat gaat perfect!!!!!!!!! Na 150 km tanken we in Port Denison en neem ik het stuur weer over! 65 liter getankt voor 90 dollar (€54,-). Diesel is hier duurder dan gewone benzine. Wat belasting toch niet kan doen..

Na 65 km zijn we in Geraldton, waar we op een parkeerplaats aan de boulevard koken en eten. Nu zijn we echte campergasten en wat een gemak! We rijden nog 150 km en komen bij Port Gregory aan bij het Pink Lake. En inderdaad: een roze meer. Door een alg kleurt het meer roze. Heel vreemd! Ze winnen het alg voor vitamine A. De laatste 70 km naar Kalbarri voert ons langs rotsen en heuvels en we zien ons eerste Emu’s en er kruipt er een (groene) slang de weg over. Het is erg leuk om levend wild te zien, want van de vele bermkangoeroes wordt je niet blij. Net voor het donker staan we op de eerste Big 4 camping. Eigenlijk willen we liever kleinschalige campings, maar de grote ketens hebben tenminste Wireless en we willen de eerste stukken op het weblog plaatsen.

We besluiten de zaterdag ook te blijven staan. Bij de Tourist Information (VVV) horen we wat we allemaal kunnen doen en na het boodschappen doen rijden we naar Red Bluff. Een erg mooi uitzichtpunt over de ruige kust met spectaculaire kliffen. Als je geluk hebt kun je hier walvissen en dolfijnen zien. De jongens slapen en we lopen dus om de beurt naar de top toe. De ander heeft dan mooi even tijd om aan het verslag te typen. Daar waai je uit je hemd, maar heb je inderdaad een erg mooi uitzicht. Naderhand rijden we nog even naar Eagle Gorge en Mushroom Rock. Op Eagle Gorge lopen we naar beneden naar een strand in de baai. Daar waan je je echt in een andere wereld. Flinke golven die op de rotsen beuken en een idyllisch strand, waar lekker kunnen potje baden. Dit keer zit Jesper in de rugdrager. Dat is echt een erg goed aankoop geweest. Je neemt zo erg makkelijk een kind mee. Vaak nemen we ook alleen de buggy mee. Sten zit daar dan in, terwijl Jesper ofwel duwt of achter in de buggy staat en zit. Ook een uitkomst zo.

We toppen al de tanks op en legen de vuilwater tank. Ik vraag bij de receptie waar ik met ons vuil water heen kan. De eigenaar zegt: ”dat is toch gewoon afwaswater enzo? Laat het dan maar gewoon over het gras lopen”. Het valt ons erg op en best wel tegen hoe hier met het milieu wordt omgesprongen. Er zijn echt heel erg veel milieubewuste Aussies, maar we zien toch ook veel vuil langs de wegen en op uitzichtpunten. Wel veel minder dan in Nederland natuurlijk, maar toch.

Zondag
We gaan weer terug naar het zuiden. Als we verder naar het noorden willen, moeten we gelijk honderden kilometers verder en we hebben nog maar 2 weken hier. Na het opstaan gaan we de camper weer rijklaar maken. Er zit een vreemde watertankdop op onze camper en omdat er verderop nog een Apollo camper staat, ga ik eens informeren om zij weten waar die voor dient. Ik ga er natuurlijk vanuit dat het Australiërs zijn. Maar ja, als het dan mensen uit Leiden zijn, die hun camper net zo lang hebben als wij, kom je niet echt verder.

We rijden in het Kalbarri National Park, door naar Meanarra om te ontbijten en om van het uitzicht te genieten. Door het park loopt de MurchisonRiver, die voor mooie kloven zorgt. Grappig, want als je door het gebied rijdt, zie je daar niets van. Je rijdt over een hoogvlakte, maar dat merk je pas als je op dit soort uitzichtpunten plotseling de diepte in kijkt. Wat een uitgestrektheid. Daarnaast is eigenlijk alles rood. De rotsen de grond het zand, alles!! We kunnen helaas niet overal komen met de camper. We rijden naar Hawkes Head en Ross Graham Lookout. Daar maken we hernieuwd kennis met de verschrikkelijk irritante Australische vliegen. Het zijn er veel en ze blijven continu op je zitten. Haal niet diep adem, want dan eet je gelijk heel veel vliegen.

Ondertussen is bij ons in Australië de zomertijd ingegaan en in Nederland de wintertijd. Kortom in een klap 2 uur tijdsverschil erbij. Het verschil is nu 8 uur. We rijden grotendeels in één keer door naar Port Denison. Onderweg komen we heel veel roadtrains tegen en vervoeren ze ook voertuigen naar verschillende mijnen. Ongelofelijk wat groot allemaal. Voorbij Geraldton zijn verder de “Leaning trees” (knielende bomen) apart. Door de sterke zuid-westen wind groeien ze krom. We hebben deze nacht een fantastische staanplaats aan het strand hebben. Hier zou je zo blijven staan en luieren. Helaas kan dat niet want we willen door naar het zuiden en nog veel belangrijker: Jesper wordt het zo langzamerhand echt beu dat hij in Australië is en nog geen enkele kangoeroe heeft gezien. Kortom pa en ma, regel dat!

De camping heeft wireless, maar we staan in zo’n hoek van de camping dat ik maar in de kantine ga zitten blauwbekken en internetten. Ja, je leest het goed: blauwbekken! Het waait overdag stevig en ’s avonds koelt het flink af. Maar we moeten even aan de computer, want we moeten nog steeds een oplossing voor onze bagage op Tonga vinden (er mag maar 10 kilo mee, dus de rest moet ergens worden opgeslagen) en voor Jesper’s foute ticket (er staat ms op zijn ticket en het is tocht echt een jongen) hebben. Als ik klaar ben Skype ik nog even met Marchel. Heel apart zo, maar ik ben daarna erg blij als ik snel het warme bed in kan, want 10 graden in korte broek is geen lolletje.

Maandag
We gaan vandaag 300 km rijden naar Yanchep. Een grotendeels aangelegd park, maar we willen Jesper echt z’n kangoeroes laten zien. Met Pater Moeskroen’s “laat maar waaien” snellen we naar het zuiden. Wat is het ook een goede zet geweest om mijn TomTom mee te nemen. Als we gaan tanken willen we gelijk de banden controleren, maar bij het tankstation is de generator stuk. Dan maar door naar Halfway Mill Roadhouse. Daar lukt dat wel. We willen binnen koffie drinken, maar hebben te laat in de gaten dat we bij de take away balie staan. Met die spullen mag je niet in het roadhouse gaan zitten….., maar meldt de dame doodleuk: “het is lekker weer buiten”. Dat klopt wel, mits je je door de vliegen heen werkt. De linker banden zijn allebei heel veel te leeg en de rechter voorband te vol! Het volgende stuk rijdt Carine en slapen de kinderen voor het eerst tegelijkertijd tijdens het rijden. Wat een rust. Geen “dat duurt te lang; die die die; m’n auto is gevallen; mag de muziek aan, die die die, mag er andere muziek; papa kom je bij me zitten, ik heb honger, die die die, mag ik wat lekkers etc etc”.

Om 15:30 rijden we het Yanchep National Park binnen. Daar hebben ze Koala’s in soort dierentuin. Maar ja, wel koala’s. Jesper vindt ze eerst een beetje eng, maar is daar snel overheen. Hij weet er zelfs één eerder dan wij te spotten. Een van de Koala’s heeft een jong aan haar buik hangen. Erg leuk. Ze zijn sowieso erg actief. Sten vindt vooral de Koala borden mooi. We lopen over een padje het bos in en komen eerst 2 kookaburras tegen. Jesper is zwaar onder de indruk en is dat nog veel meer als we daarna struikelen we over kangoeroes. We zien er eerst 2 in het bos (op ongeveer 10 meter afstand). Wij staren naar de kangoeroes en zij op hun beurt naar ons. Daarna zien we er nog 1 en daarna nog 2 Om 16:45 als het park leegloopt komen de kangoeroes het bos uit de grasvelden op. We zien er dan heel veel. Als we dan nog 2 kookaburras zien en diverse andere vogels, is het feest compleet. Onze dag is daarna helemaal gemaakt wanneer Jesper bij een mooi groene Kaketoe (serieus!) vraagt: “ hebben die vogels hun pyjama al aan?” We moeten eigenlijk Jesper’s opmerking van de dag gaan bijhouden.

Om 17:15 staan we in Yanchep op de camping. We moeten daar met de camper het gras op, wat heel vreemd voelt met zo’n gevaarte. Verderop staan 2 Nederlanders in een tentje en dat lijkt me bij 10graden ’s nachts geen pretje. Maar ja, zij komen net uit het zuiden en zijn al blij dat het hier tenminste droog is. Het is hier nog nooit zo koud en nat geweest in deze tijd van het jaar. In Esperance is zelfs 50mm in een weekend gevallen. ’s Avonds lekker onder de fantastische sterrenhemel door naar een foeilelijke douche, maar wat is die lekker als je eronder staat.



Dinsdag 30 okt. 07
We besluiten naar Perth terug te gaan om de vele kleine problemen met de camper te laten verhelpen. 2 van de 3 kookpitten blijven niet branden, de motor start soms niet, sommige speakers doen het niet, de cdspeler blijft erg stil, etc, etc. Allemaal niet echt groot (hoewel de motor wel een rotgevoel geeft al je op een kruispunt staat…), maar samen is het gewoon erg irritant. In ieder geval weten we waar we op moeten letten bij de volgende campers! Op het moment dat we weggaan, schiet een Duitser me aan. Of wij weg gaan, want zij gaan hun camper inleveren om naar huis te gaan en hebben dus heel veel spullen over. Of wij er wat aan hebben. Kruiden, pannen, anti muggenspul etc, etc. Erg gaaf! Ik probeer apollo te bellen, maar de telefooncel op de camping werkt niet. Dan maar in het dorp. Ze blijven aanhalen dat gekopieerde dvd´s en cd´s niet werken op de dvd speler, dus dat hij het daarom waarschijnlijk niet doet.

Om 11:10 komen we aan bij Apollo. We hebben onze eigen TomTom bij ons en dat is echt een uitkomst. Zonder een navigator is de bijrijder toch continu aan het kaart lezen, terwijl deze nu kan luieren, genieten en soms de kinderen kan bezig houden. Apollo stelt voor een andere camper mee te geven, want het oplossen van alle problemen kost een aantal dagen. De camper moet langs allerlei verschillende monteurs. In vliegende vaart pakken we alles over. Dat is niet leuk op het warmst van de dag en met 2 kinderen om je heen die eigenlijk moeten slapen. Uiteindelijk hebben we alles om 13:30 in de camper gepropt en gaan we op weg naar de shopping mall

Op weg daar naartoe slaapt Sten al. Toch maar wakker gemaakt, want we moeten ook nog eten. Het parkeren van zo´n gevaarte voor een winkelcentrum is altijd leuk. Gelukkig komen we er samen goed uit. We gaan eten en inkopen doen voor een paar dagen. Wat een gigantische winkels hebben ze hier toch. Het mooiste blijf ik vinden dat ze `gewoon´ bierbouwpakketten verkopen in de supermarkt. We kopen nog snel een mp3 speler voor Jesper en een Telstra pre/paid telefoonkaart en gaan richting zuid kust. Kortom direct de file in. Het is ondertussen 16.00 en erg druk dus. De jongens vallen snel in slaap en om 18:30 zoeken we een camping op in Mandurah. Jesper en Sten krijgen snel een broodje en wij pakken verder de nieuwe camper in. De nieuwe camper rijdt veel beter, maar de kasten zijn erg onhandig. Er zitten geen planken of tussenschotten in. Dus na het rijden staat alles op een andere plek dan waar je het gezet hebt en als je een kastje opendoet, komt de inhoud je spontaan tegemoet. We zetten even een gekopieerde cd op en hebben voor het eerst muziek in de camper. Na het eten en wassen, raakt Sten in bed helemaal over de rooie. Troosten helpt even, maar uiteindelijk is hij om 21:15 nog steeds wakker. Het laatste uur houdt hij zich alleen zelf bezig in bed. Als ik uiteindelijk om 22:30 naar bed ga, gaat Sten ook maar eens slapen.

(C) De volgende dag spotten we een hoektand bij Sten. Zal ie daar last van hebben gehad? Het late inslapen, wordt wel beloond met flink lange uitslapen! Het is half 10 als we wakker worden. Oeps: check-out is om 10.00 uur. Dat wordt racen. We zetten alles weer vast voor het rijden en gaan eerst op zoek naar een internetcafé. Jesper zijn ticket naar Tonga is nog steeds niet rond en de tijd begint ondertussen wel wat te dringen. Als we overdag internetten, kunnen we het misschien direct kortsluiten (de tickets zijn geboekt via een reisbureau in Sydney). Gelukkig blijkt het probleem iets minder groot dan wij dachten: de vliegmaatschappij bleek niet meer letters kwijt te kunnen op een regel. Van daar dat zij mstr (Master) hebben afgekort naar ms (Miss). Ook het bagageprobleem blijkt te zijn opgelost. Het hotel op Tonga, waar we op de terugweg zitten, wil de bagage wel bijhouden, mits wij de kosten om de bagage door een taxi naar het hotel te laten brengen, betalen. Wat een opluchting allemaal! We rijden op ons gemak naar Bunbury. Een plaatsje aan de kust waar een dolfijncentrum zit. Hier heb je kans dat de dolfijnen helemaal tot aan de kust komen en ze vlak langs je heen zwemmen. Dat lijkt ons toch wel een hele belevenis. We komen voor ons doen vroeg aan. De camping is vlak aan zee (even een weg oversteken). We missen alleen de muziek bij het douchen. Omdat we zo vroeg staan is het een mooie gelegenheid om wat wassen te draaien. Het waait en de zon straalt, dus het droogt allemaal als een tierelier. Wij gaan even op het strand kijken. Helaas: geen dolfijn te zien, maar wel even lekker lui zo. Jesper heeft ondertussen het grote springkussen ontdekt. Of hij mag springen tot het donker wordt (de vraag kwam rond een uur of 2…). Ondertussen probeert Erwin het pre-paid telefoonnummer aan de praat te krijgen. Voor $25,- hebben we een Telstra kaart gekocht, maar het activeren is niet makkelijk. Als je Telstra belt, wordt je eerste verwezen naar het internet. Als je toch via de telefoon wilt activeren, krijg je een heleboel opties om je oren. Je moet een keuze maken uit 5 vrienden gratis bellen, veel sms’en, lang bellen etc. etc.. We willen alleen maar naar Nederland kunnen bellen en SMS’en. Dus verder geen opties. Uiteindelijk krijgt Erwin dan een operator aan de lijn en na 10 minuten overleggen blijkt dat het nummer geactiveerd is en dat het beltegoed 6 maanden geldig blijft. Kortom we zijn mobiel!. Rond etenstijd (ik sta te koken), belt Arie op het nieuwe nummer om ons een goede morgen te wensen! Erg leuk om hem even te spreken.

En jawel, het is zo ver: we zijn bij met het schrijven van het reisverslag. Ik ben nu bij vandaag (donderdag 1 november). We zitten even lekker bij de camper, terwijl de jongens slapen. Erwin zit lekker een boek te lezen. Echt vakantie! We zijn vanochtend al even naar het dolfijncentrum geweest, maar de dolfijnen hadden er weinig zin in vandaag. We hebben er wel verschillende gezien, maar allemaal ver weg. We gaan het morgen gewoon nog een keer proberen. Straks willen we nog even naar het centrum om wat boodschappen te doen en Frank bellen om hem een fijne verjaardag te wensen. Eigenlijk zijn we daar nu (13:00) aan toe, maar of hij het fijn vindt om om 05:00 uit bed gebeld te worden………….