Hebben we jullie al eens verteld over Tonga? (12 november t/m 17 november)

De vlucht verliep prima. De kinders vielen, in tegenstelling tot verschillende andere kinderen om ons heen, snel in een diepe slaap. Sten werd nog even gewekt door een val van zijn stoel (waarom maken ze die stoelen toch allemaal zo klein???) en Jesper moest nog even wakker worden gemaakt voor zijn medicijn. Wij zelf slapen weinig, maar ach, dat wisten we vooraf.
In Auckland (na 7 uur vliegen en met 4 uur tijdsverschil) is het even slikken: 12 graden is toch iets anders dan de 25 tot 30 die we gewend waren. We drinken even een lekker kopje koffie. Daar zijn we na alle instantkoffie in Australië wel aan toe (hoewel de koffie in winkels wel erg lekker is hoor).

We kunnen al snel het vliegtuig naar Tonga in en hebben een plekje helemaal vooraan. De 1,5 uur overstap tijd is lekker kort. Weer aardig wat huilende kinderen om ons heen, maar die van ons weten zich keurig te gedragen. Zelfs als er iemand onwel wordt en we 2 uur later pas kunnen vertrekken (eerst moet er zuurstof worden toegediend en uiteindelijk moet de hele familie en bagage eruit). Wij zitten hem flink te knijpen, want we hebben op Tonga maar 2 uur overstaptijd en we moeten ook de bagage nog via een taxichauffeur bij het hotel (waar we de laatste nacht op Tonga zullen overnachten) zien te krijgen. We mogen in het vliegtuig van Nuku’alofa naar Neiafu (Vava’u) namelijk maar 10 kilo bagage per persoon mee. Dat is niet echt veel met luiers enzo erbij. Als we dan in het vliegtuig van iemand horen dat we ook nog naar een ander vliegveld zullen moeten, breekt ons het zweet helemaal uit!

Achteraf hebben we hard kunnen lachen om het feit dat we ons druk hebben zitten maken. Regel 1 op Tonga is: ‘geen stress, alles rustig aan en het komt wel goed!’. De taxichauffeur staat inderdaad keurig klaar (hij heeft 2 uur gewacht!) en brengt ons op zijn gemakje naar het andere vliegveld. Erwin pint nog even snel (ahum) wat geld. De automaat was zo traag dat het leek alsof iedere biljet ter plekke nog moest worden gedrukt. En met het opnamelimiet moeten we van 3 verschillende rekeningen geld halen. Op het binnenlandse vluchten vliegveld (Domestic) is het lekker rommelig: er is 1 grote hal waar verschillende mensen staan te wachten. We zien de eerste mannen met ‘matten’ die ze als een rok dragen. Er is iets wat voor een balie door gaat en er is een café. Eerst maar eens een fles water halen, want het is echt vreselijk warm en benauwd.

Het inchecken was ook een ervaring op zich. Toen we uiteindelijk werden geholpen (er was niet zoiets als een rij), moesten we zelfs om beurten met de handbagage op een weegschaal gaan staan. Later hoorden we dat ze dat doen om het gewicht in het vliegtuig goed te kunnen verdelen… Dit zegt al iets over het vliegtuig: We kunnen er met 17 personen in. De bagage is verdeeld over de neus en de staart. In het vliegtuig is absoluut geen ruimte om je ook maar iets te verroeren. Voor mij (Carine) al helemaal niet, want ik heb het geluk om naast een Tongaase te mogen zitten en nog iets nieuws over de mensen op Tonga: ze zijn erg fors!!!! Via de dichte deur kan ik nog steeds naar buiten kijken… Oh, waar zijn we nu in beland???? Het vliegtuigje taxiet over de startbaan, zo het gras op. Iedereen blijft er rustig onder, er is alleen 1 ander europees stel dat ook even hun wenkbrauwen fronst. Het eerste stuk snelheid maken voor het opstijgen gaat inderdaad opnieuw hobbel de bobbel over het grasveld. De vlucht is ook nogal hobbelig en vreselijk warm, maar na een uurtje komen de eilanden van Vava’u in zicht.

Yes, na een geslaagde landing (nu zonder grasveld), pikken we alle bagage op en zoeken een taxi die ons naar Moorings (de boot verhuur maatschappij) in Neiafu kan brengen. Daar aangekomen blijkt de 33ft die we hebben gereserveerd problemen met de koelkast te hebben, dus we krijgen een 37ft mee. Wij klagen uiteraard niet! Wow, wat een boot. We krijgen een hele uitleg over het gebied. Onze concentratie is niet optimaal met 2 jengelende kinderen en we beginnen zelf ook wat uitgeput te raken. Het was toch weer een hele trip. We varen de boot naar een mooring (ankerboei) vlak bij. Hebben we toch het idee dat we er wat uit zijn, zullen we minder last van de muggen hebben en kunnen we gelijk ons diner in elkaar flansen (gebakken ei). We nemen ook nog even een duik. Nouja, Erwin en ik dan, Jesper vindt alleen zijn voet in het water al ‘een beetje eng’. De kinderen gaan vroeg naar bed en wij genieten lekker even van de koelte buiten (ik denk dat het s’ nachts afkoelde tot 25 graden) en de kerkmuziek op de achtergrond. Geloof is erg belangrijk op Tonga. Zondags is alles dicht en vliegen er zelfs geen vliegtuigen. De mensen schijnen iedere dag rond 5 uur ’s ochtends naar de kerk te gaan om te zingen. We hebben dit wel gehoord, maar we waren toen nog in de veronderstelling dat er ergens een feest ofzo aan de gang was, zo midden in de nacht…

Rond een uur of 10 wordt Sten hysterisch wakker. Om een lang verhaal kort te maken: de jongens hebben de eerste avond heerlijk bij ons in de achterhut geslapen. Wij blij met de 37ft die echt een joekel van een achterhut heeft! De volgende dag zitten we allemaal al goed onder de muggenbulten. We maken een ontbijt en eten dat lekker buiten op. Tot onze grote verbazing is er een groot cruiseschip binnengelopen die nacht. Niets van gemerkt. We willen graag het dorp Neiafu nog even bekijken en we varen dus met de dinghy naar de wal (nadat er Jesper echt plechtig beloofd hebben niet te hard te varen) en lopen het dorp in. Wat een bekijks met 2 blonde kinderen! Verschillende mensen willen ook aan ze zitten, wat niet altijd goed valt bij onze vermoeide mannen. We gaan even een supermarkt in om te zien wat ze hebben en Erwin hoopt wat lokaal bier te kunnen krijgen. De pannenkoekenmix die we willen kopen wordt ons afgeraden, want die is al aardig over de datum (maar staat wel gewoon in het schap). Erwin scoort bier: Ikale. Dan gaan we ook nog even naar de groente- en fruitmarkt, waar we 2 kokosnoten kopen om leeg te drinken en ook nog wat boontjes en paprika’s vinden. En dan rond 13.00 uur is het zo ver: we varen! Heerlijk een achterlijk windje, dus genua op en op ons gemakje tussen de palmbomen, witte stranden en turkoois water door manoeuvreren. Het navigeren was wel erg wennen: je moet continue opletten waar je zit met al het rif om je heen en het is lastig te zien welk eiland nu wat op de kaart is. Erwin had de slag snel de te pakken. Aan de kleuren zag hij ook of iets een groot eiland was of 2 verschillende eilanden achter elkaar. Hoe ik ook mijn best deed, het was me een compleet raadsel allemaal… Het plan was een ankerplek ongeveer een uurtje weg, bij Port Maurelle. Onderweg kwamen we nog langs een eiland dat vol zat met flying foxes (zeer grote vleermuizen). Port Maurelle is een schitterende baai (ja, het wordt allemaal wat eentonig). We zoeken een mooie plek en proberen het anker uit te gooien. Het lukte ons niet goed om het anker ook daadwerkelijk in de grond te laten grijpen. Uiteindelijk pakken we maar weer de mooring die er ligt. Maar goed, na het afmeren hebben we nog wat gezwommen. Jesper durfde zelfs al helemaal in het water, mits hij aan ons vastgeklampt mocht blijven en wij bij de trap bleven. Sten had de smaak al wat meer te pakken en durfde al in de reddingsboei te drijven (hij ging zelfs zelf het water in, ons achterna). Erwin heeft nog een heerlijke macaroni in elkaar gedraaid (of waren we zo hongerig dat alles wel zou smaken?). De mooring bleek een goede keus want ’s avonds, breekt noodweer los: regen (met bakken!) en onweer en het lijkt wel recht over te trekken en terug te komen. De handdoek en de theedoek die buiten te drogen hingen, hebben het niet overleefd.

De nachts was dus regenachtig en winderig, dus voor ons niet al te best. De wind was ook gedraaid, waardoor we erg lagen te draaien op de golven die nu vanuit zee kwamen. ’s Ochtends werden rond half 9 wakker. Na het ontbijt zijn we met de dinghy naar het eiland gevaren. Jesper wil wel wat harder varen (als we hem maar goed vasthouden). We zijn verbaasd, maar komen hem graag tegemoet. Op het eiland blijken veel muggen te zitten, dus we houden het er niet al te lang uit. Verder komt er nog wat slecht weer aan. Erwin vaart nog even naar de catamaran die ook in de baai ligt om te informeren naar het weer. De Engelsman, die met vrouw en 3 kinderen de wereld rond vaart, was net een weerbericht van internet aan het halen en zou het wel even langs komen brengen. Erg vriendelijk! Het blijkt de komende dagen wat wisselvallig te blijven, maar het echt slechte weer hebben we afgelopen nacht gehad.

We varen ook nog even naar 2 grotten (Swallows Cave), waar we zelfs met de dinghy in kunnen. Indrukwekkend. We snorkelen ook nog even wat en zien vele mooi gekleurde vissen. Omdat het weer niet al te goed is besluiten we niet al te ver te gaan varen. We gaan naar ankerpunt 15 op Nuapapu, een van de tips die we van Co en Carla (een oud collega van mij) gekregen hebben. Onderweg zien we in de verte Treasure Island liggen, de plek die we eigenlijk hadden geboekt om na het zeilen nog wat te luieren. Zij meldden alleen een paar weken terug dat wij de enige waren, dus dat zij niet open zouden zijn. Ze hebben ons wel heel vriendelijk geholpen met het vinden van een andere plek hoor!. Aangekomen bij de ankerplek, pakken we weer een mooring. We zijn de enige die daar liggen. Op de kant zien we gelijk een vrouw aan komen lopen. Erwin gaat met de dinghy dus maar even informeren of we hier mogen liggen. Ja zeker, en willen we misschien ook het dorp zien en ze hebben ook verse vis als we dat willen. Tja, dat laten we ons uiteraard geen 2 keer zeggen.

We gaan aan land. Jesper en Sten delen wat lollies uit die zeer gewaardeerd worden. De jongens zelf trouwens ook. Het hele dorp loopt uit om ons te begroeten en de kinderen willen allemaal aan Jesper en Sten komen of hen een hand geven. Jesper is zelfs zo ver dat hij handen wegduwt en Sten tillen we uiteindelijk maar even op. Het dorp bestaat uit verschillende huisjes gemaakt van hout en golfplaten. Varkens (zwart) en kippen lopen gewoon vrij rond en door de heftige regenval is het dorp een grote modderpoel. Er is een mormoonse kerk. We hebben al eerder gehoord dat de mormonen hier aardig voet aan de grond hebben. Die kerk ziet er dan ook erg mooi uit. We zien ook het ‘voetbalveld’ en een zelfgebouwde kano en we nemen een kijkje in (nouja, voor, zo klein was hij) de lokale supermarkt. We kopen daar nog even wat snoep voor alle kinderen die zich ondertussen verzameld hebben. Wat een ervaring! Verschillende mensen vragen of wij een foto van hen willen maken en die dan willen opsturen. Het is bijna onmogelijk om foto’s te maken van het dorp omdat alle kinderen erg gedreven zijn in het ‘op de foto komen’. Uiteindelijk kopen we nog een verse vis (2 euro) en krijgen we nog een bakje kokosmelk met kruiden om de vis in te koken. Heerlijk! We zijn wel moe van alle indrukken.

De volgende dag ben ik jarig! Vreemd, zo ver van huis, geen mail of telefoon. Een erg rustige verjaardag dus. Jesper verwent me nog even met een tekening. Verder ontbijten we op ons gemakje en snorkelen we nog wat om de boot. We weten even niet wat we meemaken: Jesper wil graag mee een rondje om de boot zwemmen en durft zelfs zijn handen en voeten van ons los te houden! Wel heeft hij natuurlijk steeds zijn zwemvest aan. We gaan nog even bij de school kijken. Deze bestaat uit 2 klaslokalen en een ‘bieb’. Ze hebben net een nieuw kopieerapparaat gekregen en een generator. Kortom: ze waren dolgelukkig. Indrukwekkend om te zien hoe ze hun lessen in elkaar zetten zonder echte methodes en materialen. Er worden stokjes gebruikt om te leren tellen en er hangen verschillende zelfgemaakte posters en platen met het alfabet en de regels. Een leuke regel was dat je binnen de school geen kwaad mag spreken over anderen uit het dorp. Jesper moet nog even naar de wc: een hokje buiten, ach meer hoef ik waarschijnlijk niet te vertellen. We maken nog wat foto’s (ook weer van en leerkracht, Taniela, en zijn zoon. Ook die foto’s zullen we toe sturen) en krijgen wat mango’s mee. Dan gaan we maar weer richting de boot, want we willen wel graag nog wat varen vandaag.

Eerst op de motor en later op het zeil gaan we naar ankerplek 11 op Pangai Motu. Het blijkt daar aardig druk met boten (later bleek dat de meeste eigenaren niet aan boord waren). We vinden weer een mooring (deze kost dit keer 7 tonga-dollar) en gaan wat zwemmen en luieren. Rond 5en komt Moorings nog wat ijs brengen voor in de koelkast en daarna steken we de bbq aan. We hebben helaas geen verse vis kunnen regelen, maar we hebben nog worstjes aan boord. Altijd een lekker verjaardagsdiner! De verse ananas maakt veel goed. Mmm. De nacht is weer niet al te best. Het duurt even voor we Sten stil hebben en ’s nachts begint het weer te regenen, waardoor Erwin eruit moet (ik hoorde het te laat, echt!) om de luiken te sluiten.

Jesper is weer vroeg wakker, waaroor we nu eindelijk een keer zelf het weerbericht kunnen horen (we waren steeds te laat wakker). Ook een ervaring. Wij zijn de Nederlandse weerberichten gewend: duidelijk, eenduidig en kort. Hier lijkt het wel een theekransje: eerst wordt gevraagd wie er allemaal luistert, vervolgens blijkt de computer kapot, dus heeft er iemand anders misschien een actueel weerbericht? En zijn er verder nog zaken te melden? Iemand meldt dat hij tweedehands spullen verkoopt, een restaurant meldt dat ie maandagochtend dicht is en iemand is op zoek naar een oud zeil. Het toppunt is iemand die een pak lamineervellen over heeft en die aanbiedt. Lachen! We worden gestoord door een klop op de romp. Er ligt een klein bootje die souvenirs verkoopt. Ik moet snel wat aantrekken en meld dat het erg vroeg is, waarop de vrouw zegt ‘sun is high already’. Tja, zitten wij daar met ons horloges de tijd bij te houden… Een andere wereld! We ontbijten en zwemmen nog wat en zeilen dan terug naar de eerste mooringplek bij Port Maurelle. We hebben vandaag een schitterende dag: aardig zonnig, wat een verschil in kleuren in het water. Erg mooi. We varen via Treasure Island en ankeren nog even op Nuku, een klein eilandje waar de lokalen vaak picknicken en waar zelfs de koning wel eens schijnt te komen. Zo’n mooi strand hebben we nog niet vaak gezien!!! De kinderen spelen wat en we maken vreselijk veel foto’s. Bij Port Maurelle gaan we nog even wat zwemmen. We slaan stijl achterover van Jesper (weet je nog, een paar dagen terug paniek als hij zijn voet in het water deed): ‘Mag ik zelf in het water springen?’ Het duurt wel even voor hij daadwerkelijk springt (‘ik vind het spannend, maar ik wil wel’). Sten spartelt ook vrolijk rond in het water. Wat vermaken de kinderen zich prima zo! Na het eten beginnen wij alvast de spullen te pakken. De bootdagen zitten er alweer bijna op. Erg jammer en wat vliegt de tijd. De nacht is mooi. Eindelijk is het helder en verlicht de maan de omgeving. Van Moorings krijgen we te horen dat Blue Lagoon (het resort waar we de laatste dagen zullen zitten) morgen rond de middag ons zal komen oppikken. Nu zullen we morgen echt op tijd moeten varen.

De volgende ochten zien we eindelijk waar de dorpen zijn in onze baai. Door de bomen zie je niets van huizen en mensen. Maar vandaag stoken ze vuren. Hierdoor kunnen we aan het rook dat opstijgt, zien dat er in onze baai twee dorpen liggen. Vandaag varen we al vroeg terug richting Neiafu en Moorings om de boot terug te brengen. Jammer genoeg komt de wind uit de verkeerde hoeken moeten we op de motor.