Tioman, daar zijn we weer!

Ha, ha, wij, die altijd hard lachen om mensen die steeds op vakantie teruggaan naar een zelfde plek, zetten voet aan land op een bekende plek! We zijn hier terug omdat het ons 6 jaar geleden zo goed is bevallen… En ja, we gaan zelfs terug naar hetzelfde huisje als toen. Er is wel een klein verschil: nu zijn we met 4en! Wat direct opvalt is dat er rondom het vliegveld flink wordt gebouwd. Er ontstaat een haven met mooie kade. Eigenlijk jammer dat de ontwikkeling ook op zo’n klein en ver weg eiland niet is tegen te houden.

De bagage komt uit het vliegtuig en we kunnen bepakt en bezakt richting de zee. Daar vandaan gaan we met een watertaxi naar ons hutje. De watertaxi zet er goed de vaart in. Jesper, die toch aardig wat botervaring heeft, wist niet waar hij het zoeken moest. Helemaal panisch. Later bleek dat ie bang was dat de spullen over boord zouden vallen en dat de boot om zou vallen. Beiden zijn overigens niet gebeurd! Hij is het er nu wel mee eens dat het een rotboot heet! (er zijn immers 3 soorten boten: vrachtboten, zeilboten en rotboten…)

Al snel krijgen wij ons hutje in het vizier. We laden de spullen uit de boot en gaan ons huisje in. We pakken snel de tassen uit, trekken onze zwemkleren aan en duiken het water in. Sten is al snel in de weer met zijn bakjes (van die stapelbakjes: de beste meeneemactie tot nu toe!) en Jesper met het gooien van stenen in het water. We hebben ook gelijk de eerste Nederlanders ontmoet. Het is helaas snel en vroeg donker op Tioman. Dus we besluiten lekker wat eten te halen (ja, er zijn ook take-away’s op Tioman!). Het eten was heerlijk (gebakken rijst, curry, salade en vis). Jammer alleen dat er nog vuurwerk over was van het suikerfeest precies een week geleden. Jesper, die al niet de grootste held is in het donker, was aardig in paniek van alle knallen. Sten sloot zich daar keurig bij aan, dus hebben die nacht gezellig met z’n 4en in het tweepersoonsbed gelegen… ’s Nachts begon het ook nog even goed te regenen, dus van slapen kwam niet veel. De jetlag werkte goed bij de kinderen: we werden pas rond 10.30 wakker!

We zijn lekker gaan ontbijten (lunchen…) in het tentje waar de vorige avond ons eten hadden gehaald. Lekker gebakken ei en wat toast. Grappig is dat ze steeds dat wat klaar is, direct komen brengen. Zo eten we allemaal in etappes. We doen de rest van de dag lekker rustig aan. We zwemmen wat en de jongens spelen lekker op het strand. Als de jongens slapen, kunnen wij even lekker lezen. Daar zijn we de vorige keer op Tioman nauwelijks aan toegekomen: luieren. Heerlijk!!!! Eind van de middag worden we nog even wat actiever: we gaan op zoek naar de lokale supermarkt. We kopen wat drinken (pakjes lychee sap) en wat chips. Altijd lekker om lui op de veranda op te eten. Helemaal met uitzicht op de ‘voetbalwedstrijd’ van de lokalen die gelijk onder ons op het strand bezig is.

’s Avonds gaan we in een ander tentje eten. Erwin bestelt inktvis. Ik zie de Nederlandse inktvisringen voor me en besluit bbq-vis te nemen. Foute keuze! De inktvis was héérlijk en absoluut niet vergelijkbaar met de taaie inktvisringen zoals wij die kennen! Nadat we de hond en poes een beetje van ons weg wisten te krijgen, kwam het kind van de eigenaar aan. Hij bleef een hele tijd bij onze tafel hangen en aandacht trekken. Hij bleek erge honger te hebben, want hij griste zo een stuk eten van mijn bord weg! Na het eten de jongens naar (hun eigen!) bed en wij nog even met een wijntje op de veranda (uit Nederland meegebracht, want de vorige keer was er geen alcohol te krijgen).

De dag erna was al onze laatste hele dag op Tioman. We hebben weer lekker ontbeten (ja, weer rond lunchtijd). En daarna lekker geluierd. Lin (de eigenaresse van de hutjes), liet Erwin de pythons zien. Jawel: het aantal was verdubbeld met de vorige keer (toen zat er maar 1 in de boom). Na de middagslaap van de jongens zijn we toch nog een stukje gaan lopen. We hoopten varanen te zien en we wilden nog even wat herinneringen van 6 jaar terug ophalen. Het was een aardig warme wandeling, maar we hebben 1 varaan gezien en wat bekende plekken teruggevonden. Onderweg kom je er dan achter dat Maleisië toch islamitisch is. Het is indrukwekkend wanneer je een bord ziet waarop de straffen staan die je krijgen kunt als je als moslim in een openbare gelegenheid alcohol, drinkt, verkoopt of aanbiedt. Vooral de zweep- of stokslagen doen het hem. Ook zijn we zwaar onder de indruk van de stroomvoorziening op het eiland.

's Avonds (na de voetbalwedstrijd) en na de mooie zonsondergang smaakte de bbq weer erg goed! We weten nu wel waarom we pas na 7 uur kunnen eten. Alle mannen en jongens van het dorp zijn namelijk aan het voetballen.

22 oktober; de laatste dag alweer: Uitgeslapen tot 10.00. We hebben ons laatste ontbijtje op in het ABCD-restaurant. Daarna moesten alle spullen teruggepropt in de tassen (we hebben het jammer genoeg niet helemaal goed gedaan: de zwembroek van Jesper die te drogen hing op de lijn is op Tioman achtergebleven. Na het uitchecken (430 RM betaald voor het huisje en de watertaxi, dat is €90,-…: nee, niet per nacht, dit was voor 3 dagen!. Rond half 3 werden we opgehaald met de watertaxi. Het was even wachten op het vliegtuig. Een kwartier nadat hij was geland konden we instappen. Jammer genoeg kregen we dit keer geen koude hamburger!

In Kuala Lumpur eerst met een taxi naar het andere vliegveld. Een leuke uitdaging om de chauffeur wakker te houden (hier hebben ze waarschijnlijk geen reistijdenwet). Eerst moet de verloren bagage nog worden opgespoord. Terwijl Erwin op speur gaat (de bagagereclaim is na de douane), blijft Carine met de kinderen in het speelvliegtuig. Bekijks genoeg met de 2 blonde kinders. Er is zelfs een moeder die de jongens wil fotograferen (en dan niet 1 foto, nee, minimaal 20!). ’s Avonds konden we nog de bagage inchecken. Het viel helaas niet mee. De incheckdame vond geen visum voor Jesper en Sten. We hebben er zelfs de laptop bijgehaald voordat we ons realiseerden dat de visa op Erwin zijn paspoort waren aangevraagd (en ze was in die van Carine aan het zoeken). Toen het vervolgens nog niet lukte (en wij hem wel een beetje begonnen te knijpen) bleek de naam Groenheide (ipv. Groenheidei) wel meer geluk te brengen! Probleem opgelost: de kinderen kunnen mee!

Snel door naar het Airside transithotel. Het uitzicht was wel even schrikken (kijk zelf maar even op de foto). Na de warme douche (érg lekker na 3 dagen koud douchen op Tioman) hebben we even goed wat uurtjes kunnen maken.