Luieren op Tonga (17 november t/m 21 november)

Zaterdag 17 november
Zodra we de boot voor de steiger hebben afgemeerd, slaat de warmte neer. We moeten de boot leegmaken en nog snel pinnen, voordat we door Blue Lagoon worden gehaald. Jazeker wij gaan naar Blue Lagoon resort. Niet de Blue Lagoon op Jamaica (daar zijn we immers al een keer geweest), maar op het eiland Foeata. De afgelopen dagen hebben Jesper en Sten gigantisch lang en vaak gespeeld met lokaal en zeer duur speelgoed. We besluiten dus op nog maar snel zo’n zakje wasknijpers in het lokale warenhuis te halen. Dan is het extra leuk wanneer de wasknijpers in geen velde of wegen te bekennen zijn. Ik (Erwin) denk een redelijke Engelse woordenschat te hebben, maar wat is het Engelse woord voor Wasknijper??? Met handen en voeten komen we er snel uit.

De boot wordt niet gecontroleerd door Moorings en we dragen de boot snel over. We bestellen bij het restaurant ernaast nog even verse vruchtensappen en zien Engels voetbal op TV. Het blijft best gek dat grote tijdsverschil. Eerst denk ik dat het avond voetbal in Engeland moet zijn, maar er wordt natuurlijk niet om middernacht gevoetbald. Om 12:30 komt er een oud houten bootje aan en dat blijkt inderdaad onze lift. We laden snel de spullen in en Jesper kruipt weer in me van de angst. Dit keer duurt dat maar 50 meter, want binnen de kortste keren zit hij half buitenboord. Sten giert het uit bij het zien van het opspattende water (en valt daarna als een blok in slaap). Na een uur varen manoeuvreert onze schipper onze tussen allerlei koraalriffen door, rent hij, tot grote verbazing van Sten, over het dak naar het voordek om het anker uit te gooien en draait de boot om het anker met de spiegel naar het strand. Daar worden we door Abu opgevangen. Zij is een jonge vrouw en wijst ons heel snel de weg naar ons huisje aan het strand. Wow; een rondavel. Een rond huisje met een grote veranda, 2 grote tweepersoonsbedden met klamboes en een badkamer met warm water. Warm water op 2 manieren. Uit de geiser of van regenwater. De badkamer is namelijk half open van boven. Heel apart! Het medicijn moet in de koelkast in het restaurant, want er is natuurlijk geen koelkast in onze huisje.

Alles is hier gemaakt van lokale producten. In de Lonely Planet wordt het ecologisch genoemd. Er staan windmolens en zonnecellen en ’s avonds heeft elk huisje stroom. Op zich erg lekker, maar het zou juist ook wat hebben gehad als we ’s avonds “gewoon” met kaarsen of olielampjes hadden moeten werken. Na een half uur komt Feliti zich voorstellen. Hij is een grote forse Duitser die hier al 25 jaar zit. Hij heeft een aparte reputatie. Hij kookt als de beste (oud chef kok), maar kan zeer eigenaardig zijn. Hij heeft als eens klanten die klaagden over de boot die ze te laat kwam halen, resoluut geannuleerd. Die stonden dus op de kade in Neiafu en moesten op zoek naar een andere plek. Hij heeft ze toen wel hun geld terug overgemaakt. Iedereen die je spreekt heeft het over hem als vreemde vogel met erg lekker eten. Er blijkt nog een Duitse familie met 2 kleine kinderen te zijn. Zij zijn al voor de 5e keer in Blue Lagoon en blijven dit keer 54!!!!!!! dagen. De overige gasten zijn ofwel Duits of Zwitsers. Maar allemaal spreken ze Engels tegen ons.

We krijgen snel een sandwich en voor de jongens worden overheerlijke pannenkoeken gemaakt. Alles gaat er erg goed in! De rest van de middag zitten we lekker bij ons huisje (Carine in de hangmat) en genieten van de hoosbuien die overkomen. Het wordt al snel duidelijk waarom er overal zoveel van die anti-muggen branders hangen. Het barst van de muggen. Het regent ondertussen zo hard dat het flink donker is geworden en het dak op veel plaatsen toch wat blijkt te lekken.

Dan het avondeten. Feleti heeft per tafel een Snapper gebakken. Dat is net zo’n vis als die wij van de week ophadden, maar nu gebakken. EN LEKKER!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jesper en Sten kregen een pasta en waar we normaal 5 happen met hangen en wurgen erin krijgen, ging het nu als een trein. We nemen het medicijn mee uit de koelkast en gaan terug naar het huisje door de stromende regen. Heel vroeg vallen we allemaal om van de slaap. In sommige buien waait het snoeihard, maar over het algemeen is het erg lekker.

Zondag
06:00 wakker. Ja je leest het goed. Dit is natuur en de hanen kraaien ons inderdaad wakker. Het dak is overal open, dus het is gelijk licht. Op zich slapen wij zo weer in, maar leg dat maar eens uit aan de heren. Thuis is het altijd tussen 08:00-08:30, maar hier was het om 06:30 feest. Maar goed, de omgeving maakt heel veel goed. Om 08:00 medicijn gehaald en om 09:00 lekker ontbijten. Het restaurant zit boven op de heuvel en tussen de bomen. Je kijkt er fantastisch uit over de baaien. Tot eind 2001 hadden ze hier een van ’s werelds mooiste stranden, maar toen kwam er een orkaan. Kortom een storm en het strand was weggespoeld! Nou hebben ze nog genoeg strand over, maar ik kan me voorstellen dat je wereld instort…

Het ontbijt is groots. Feleti heeft de grootste moeite om aan ingrediënten te komen. Maar wat hij doet met het weinige dat hij krijgen kan…….. We krijgen brood, gebakken eieren, tofuprutje en groente. Gelukkig blijft hij er ook gewoon pannenkoeken bij leveren. We mogen van alles wat over is sandwiches voor tussen de middag maken, zodat we die niet apart hoeven te bestellen.

De rest van de dag doen we weinig. Beetje kanoën naar het andere eiland, veel luieren, schuilen voor de regen en de weblog bijwerken. Jesper heeft de smaak van het kanoën goed te pakken hij wil graag zelf peddelen. Dus ’s middags, toen het weer een beetje op was geklaard, gaan we nog even samen een rondje maken. Tijdens het eten (dit keer een overheerlijke steak) leren we Christiaan und Petra en Peter und Gerda beter kennen. Feleti blijkt getrouwd te zijn met een Tongaase vrouw en samen hebben ze 5 kinderen. Abu is hun oudste dochter.

Maandag
Eenzelfde dag. Je zou bijna denken dat het saai is. We snorkelen er ook nog een beetje bij en Jesper heeft Carine uit de hangmat kunnen verdrijven. Hij slaapt er bijna 2 uur in. We eten ons weer tonnetje rond en komen goed bij. Vandaag is het zonnig en wat veranderen die kleuren dan. Echt heel veel verschillende kleuren blauw in het water en kraak en kraak helder water. Je kunt heel diep kijken. Indrukwekkend. We lenen een kinder snorkelset van Christiaan. Maar snorkelen is voor Jesper toch nog even een brug te ver. Mee het water in wil hij wel en hij doet ook wel zijn best om onder water te kijken, maar hij blijft steeds steken op 20 cm boven het water en ziet dan ‘hele mooie vissen’ (wij hebben geen idee waar!). Als we toch 2 weken langer hier hadden, zou hij helemaal van z’n watervrees af zijn. Carine en ik krijgen zo langzamerhand spierpijn van het krabben aan de vele muggenbulten. Heel vreemd, maar Jesper en Sten hebben er geen! ’s Avonds eten we nogmaals Snapper, nu weer anders klaargemaakt. Mmm! Ook de jongens eten zich aardig rond.

De veranda van ons huisje is echt een uitkomst. Elke keer dat wij daar aan het luiere zijn, spelen de kinderen heerlijk in het zand. Ze spelen met de bakjes en de wasknijpers. Wat een simpele dingen toch. Elke avond rond het donker worden breekt er een kakofonie los van krekels. Ongeveer een half uur is het een flink lawaai, om daarna door te gaan als een gezellig achtergrond geluid. Ook is de schemering altijd het startpunt voor de vliegende vossen. Dit zijn erg grote vleermuizen die overdags in de bomen slapen en ’s nachts actief zijn.

Dinsdag 20 november

De laatste dag op Tonga alweer. Na alweer de 3e slechte nacht worden de heren alweer om 06:30 wakker. Maar ja het is licht bij ons in het huisje en die hanen blijven om 06:00 wakker kraaien. Na een paar keer tot de orde roepen, halen we om 07:30 Sten maar uit het bed en kunnen we nog even blijven liggen. Ik zal blij zijn als we straks in de camper de gordijnen weer gewoon dicht kunnen doen.

Ik haal weer medicijn in het restaurant. Tijdens het aankleden pakken we de meeste spullen maar alvast in. De lagoon is weer ontzettend blauw op deze weer stralend zonnige dag. Het is zo’n verschil in kleur bewolkt of niet bewolkt. We gaan de laatste keer ontbijten in het restaurant. Nu de kinderen van Feleti er weer zijn, is het gezellig druk in het restaurant. We krijgen de “gewone” verse vruchten en ei en voor de kinderen nog steeds de fantastische pannenkoeken. Die zullen ze echt gaan missen. Ook Christian, Petra en hun kinderen zijn er nog, maar verder zijn er geen gasten meer. Morgen zal het hier echt leeg worden. Het blijft vreemd om te realiseren dat Christian en Petra hier nog bijna 50 dagen zullen blijven. We hebben nog aardig wat honing over en zullen die zeker Nieuw Zeeland niet in mogen nemen. Als we het aan Feleti geven, reageert hij erg blij. Hij had hem al zien staan bij ons in het huisje en hoopte al dat wij het achter zouden laten. Op Tonga is dat niet te krijgen.

Onze vlucht is gewoon om 16:45 blijven staan en omdat Martha, de vrouw van Feleti, nog boodschappen moet doen, zullen we om 12:00 naar Neiafu varen. Dit betekent wel dat we nog een 3 uur in Neiafu moeten volmaken. Ik ga snel nog even mail checken terwijl Carine de spullen verder inpakt. Tegelijkertijd overleg ik even met Martha om er nog een eerdere vlucht te krijgen. Ze gaat gelijk bellen en geeft me de rekening, waar ik om gevraagd had. Inderdaad staat er op de rekening niets voor de kinderen. Treasure Island (waar we eerst zouden zitten) rekende in eerste instantie het volle bedrag voor een kind en wilde na aandringen zakken naar 50%. Maar goed het is nog steeds veel geld wat we cash betalen. En dat met maximaal $20,- per briefje. Je staat gek te kijken als je ziet wat je voor een stapel Tonga Dollars voor €250,- krijgt. Feliti heeft ondertussen met Martha overlegd en ze hebben besloten dat we toch om 14:30 met de boot gaan. Dat is heerlijk want dan kunnen we nog lekker even zwemmen en snorkelen. Het is echt leuk om zo van het strand koraal te zien en daar vissen, zeekomkommers en zeesterren te zien. We kunnen ons zo nog goed bezig houden.

Ook een voordeel is dat Jesper en Sten nog even kunnen slapen. Sten valt bijna om van de slaap en Jesper maakt met Carine ruzie over wie er in de hangmat mag. Jesper wint en is snel in diepe slaap. Ondertussen kunnen wij nog lekker even lezen, ons lunch pakket soldaat maken, de ananas slachten en de tassen inpakken. Heerlijk lui afsluiten zo. Feleti is een eigenheimer, maar we bieden toch aan als referentie in Nederland op te treden. Wij hebben het namelijk heerlijk gehad! Tot onze verbazing reageert hij erg blij.

Om 14:30 is het dan zo ver en stappen we op de boot. We nemen hartelijk afscheid van iedereen en Feleti loopt mee naar de boot. Jesper heeft het helemaal gemaakt bij hem. Leuk! Amper weggevaren, blijkt de motor niet goed te lopen. Één van de cilinders lijkt niet te werken en onze bootsman maakt zich al gauw zorgen of wij onze boot wel halen. Omdat het zo langzaam gaat, sluiten wij ons al gauw bij zijn ongerustheid aan. Maar uiteindelijk komen we om 16:00 aan in Neiafu en daar staat Abu met de taxi al klaar. Tassen erin en we staan als nog om 16:10 op het vliegveld. De rit er naartoe is apart. Oude huizen, varkens, autowrakken wisselen af met zeer goed uitziende mormoonse kerken, meisjesscholen en ge financierde projecten. Omdat alles hier zo duur is vanwege het importeren, vraag ik maar eens aan de taxichauffeur wat een liter benzine kost. Ik schrik want het kost maar $2,50 (€1,00). De taxi chauffeur schrikt van onze €2,50, maar roept dan: “Tja een rijk land met hoge prijzen en een arm land met lage prijzen”. Ik vraag hem ook nog naar de lekker muziek uit zijn radio: “Is het Tonga muziek?, Nee. Is het dan van Jamaica? Nee, het is gewoon UB40……..”. Daar sta je dan weer met je blond voorkomen.

We checken in (natuurlijk weer zelf op de weegschaal) en kunnen nog even buiten rondhangen, voordat het vliegtuig aankomt en we op tijd kunnen boarden. Jesper en Sten worden zo langzamerhand echt ervaren reizigers en kijken nergens meer van op. 10 Minuten te laat stijgen we op en laten we Vava’u snel achter ons. Tegen de zon in schiet ik nog foto’s van al onze ankerplekken. Best leuk dat je nu de hele regio kunt plaatsen.

Om 18:00 landen we in Nuku’alofa en worden we in de aankomst hal opgewacht door een dame met een bordje: Groenheide 4 persons. Soms is het lekker gewoon toerist te zijn. We schuiven alle spullen in het gereedstaande busje en maken ons klaar voor het kort ritje naar ons hotel voor 1 nacht. Het korte ritje is alleen een indrukwekkende rit van 45 minuten. We zijn moe en hebben honger, maar krijgen zo een goed beeld van het straatbeeld van deze stad. De huizen zien er over het algemeen goed uit, maar je ziet ook veel bouwvallen. Ook zijn er best een hoop akkers waarop groente verbouwd wordt. Overal zie je varkens en honden. Om niet te spreken over alle palmbomen die je tegenkomt. Als ze de kokosnoten niet alleen aan varkens voerden, hadden ze echt eten in overvloed. Nu importeren ze zo’n beetje alles uit Nieuw Zeeland, Indonesië en Australië. Daar vandaan komt zeer vet vlees en er is op Tonga een groot overgewicht probleem. Dan zie je het eerste graf langs de weg. Een normale grafmaat als in Nederland, maar met een bult zand erop, zeer fleurige bloemen en soms ook grote matten. Je ziet zeer regelmatig een klein aantal graven zo bij elkaar, maar je ziet ook mensen die “gewoon” een graf in de voortuin hebben. Helemaal groot is de graftombe van het koningshuis. Deze staat midden op een groot plein en is zeer indrukwekkend. Ook zie je heel veel auto’s die helemaal gestript zijn en gewoon langs de weg of op de oprit blijven staan. Een tuin die er toch al interessant uitziet. Er is erg weinig opslag ruimte, dus gebruiken heel veel mensen oude zeecontainers als opslag. Deze zie je dus staan als je langs de huizen rijdt. Ook nog steeds de zeer netjes ogende kerken en scholen van de mormomen en andere (veelal Amerikaanse) kerken. Onze chauffeur toetert regelmatig voor mensen die op de weg staan, bijvoorbeeld voor hele kleine winkels: een soort container met gaas tussen de verkoper en de koper. Daar verkopen ze dan ketchup, koffie, snoep etc.

Als je dan spandoeken langs de weg ziet waarop om meer democratie wordt gevraagd, merk je voor het eerst iets van de onvrede die er heerst sinds het overlijden van de koning vorig jaar November. 1/3 van de parlementszetels in Tonga wordt ingevuld door de koning. 1/3 wordt gevuld door de adelstand, die volledig met de koning meedoet. Hierdoor is er dus blijkbaar geen enkele sprake van democratie. Als dan ook nog alle luchtrechten, visrechten, etc. door de koning of zijn familie aan het buitenland worden verkocht, kun je de onvrede wel voorstellen. Tussen de schamele mensen zie je ook veel mensen lopen, die zeer netjes zijn gekleed in de typische matten. Zowel mannen als vrouwen dragen matten om hun middel. Dat is een indrukwekkend gezicht.

Na 45 minuten rijden we door een hek het terrein van ons hotel op. Het blijkt een appartementen complex te zijn en wij hebben 3 kamers tot onze beschikking. Het ligt aan een mooie lagune. Nadat we de spullen hebben afgegooid, gaan we snel naar het Italiaanse restaurant op het compound. Ja, het gaat ’s avond echt op slot. Daar eten we voor zeer veel geld voor Tonga begrippen. Iedereen eet gulzig van de uiensoep. Wij hebben daarna een heerlijk kreeft! Wow, dan is het leven weer mooi. Er zit een groep blanken met een aantal zeer forse en beschaafde Tonga-nezen? Mannen die echt ontzettend groot zijn en inderdaad matten om hun middel dragen.

Om 21:00 liggen de heren op bed en ruimen wij nog even op. Morgen worden we om 08:45 alweer gehaald om naar het vliegveld te worden gebracht.

Woensdag 21 november.
We ontbijten snel in ons 3 kamer appartement en worden om 08:45 opgehaald. Gelukkig rijden we weer lang door de stad heen. Wat is het toch jammer dat we niet langer op Tonga kunnen blijven en dat we door onze programma te weinig met lokale mensen hebben kunnen optrekken. Op het vliegveld komen we Peter en Gerda weer tegen.
Ons lokale geld is bijna op. Nog maar $40, dus dat komt mooi uit! Hmmmmm; even de departure tax vergeten. We moeten de man (kinderen niet) nog $25,- betalen en hebben dus net te weinig. Snel pinnen we nog een klein bedrag bij (we komen immers $10 = €4,- te kort) en kunnen dan ook nog even wat kleine souvenirs en een paar ansichtkaarten kopen. Als we die op het vliegveld willen posten, moeten we wel $0,10 bovenop de postzegel extra betalen, vanwege de extra bezorgservice (de winkel heeft er namelijk zelf een bus weggezet).

Op tijd mogen we (natuurlijk weer als eerste) boarden en vertrekken we om 11:30 van Tonga. Zoals gezegd erg jammer en we komen zeker een keer terug.