Afsluiting West Australie (07 november tot en met 11 november)

We worden vroeg wakker en zijn eigenlijk allemaal kortaf. Vooral Jesper en Sten zijn erg chagrijnig. Bij Sten komt het waarschijnlijk omdat hij gisteravond bijna niets heeft gegeten en weer een nieuwe hoektand krijgt. Jesper slaapt al een paar dagen eigenlijk te weinig en wordt daardoor steeds lastiger. Maar goed we eten snel en ik ga de weblog bij de receptie updaten. Carine checked uit en schrikt zich een hoedje van $575,- voor een nacht. Kun je wel merken dat ze weinig gewend is. ;-) Wij van caravan plaats 12 checken uit en vlak na ons van bungalow 12……… (zij zouden wel erg blij worden van de $30,- die zou zijn overgebleven)

Omdat we allemaal zo langzamerhand best moe zijn, besluiten we direct naar Perth terug te rijden in plaats van nog even door naar Albany voor (alweer) mooie uitzichten en wellicht wilde zeeleeuwen. We gaan deze zeer waarschijnlijk in Nieuw Zeeland genoeg zien en het scheelt toch 100 km en 3 uur reistijd. Carine rijdt de eerste 150 km tot in Kojonup. Onderweg kwamen we wat groepen Emu’s tegen. Carine vindt het zeer belangrijk te vermelden dat zij nu 1x vaker Emu’s gespot heeft dan ik. Ze zijn in Australië erg bang voor het in slaap of in trance raken tijdens het rijden. Overal zie je borden die daarvoor waarschuwen en bij elke tankstation of andere stop, kan de chauffeur gratis koffie krijgen. Het zal wel nodig zijn, want je ziet erg vaak bloemen langs de kant van de weg staan. We proberen in Kojonup bij de Tourist Information informatie te krijgen over een farmstay. Er zijn boerderijen waar je kunt overnachten en kunt meemaken hoe ze leven. Er blijken er in Kojonup nauwelijks te zijn en we rijden in ieder geval nog graag 100km door, zodat we de dag erop maar 200 km hoeven te rijden. Zoals overal is er een openbare speeltuin met gratis gas BBQ en wc’s Alles is altijd goed onderhouden en schoon. De mannen kunnen zich dus heerlijk in de speeltuin uitleven en wij genieten van koffie en koek. Tussendoor komen er veel vrachtwagens geladen met schapen langs. De dierenbescherming in Nederland zou dit niet moeten zien. 4 Verdiepingen met schapen die echt op een kluitje zitten samengeperst (soms steekt er ergens een poot buiten boord). Ook als je in elk nationaal park de waarschuwingen voor gif ziet. Ooit heeft een kolonist een paar konijnen meegenomen voor de gezelligheid en voor de jacht. Alleen zijn er geen natuurlijke vijanden en in een mum van tijd ontstond er onzettende konijnenplaag. Het plaatsen van honderden kilometers lange hekken en het invoeren van mixomatose werkten altijd maar even. En dus heeft iemand ooit een paar vossen uitgezet. Om een lang verhaal kort te maken, je raadt het al….. De vos heeft geen natuurlijk vijanden en verstoord nu het even wicht zelf ook. Nu leggen ze dus in heel veel nationale parken giftig vlees weg tegen de vossen.

We zitten zo ontspannen dat we ook maar even de pasta van gisteren opwarmen en bij de speeltuin warm eten.

100 km verderop in Williams proberen we weer een farmstay te regelen bij opnieuw een Tourist Information. Echt elk gehucht heeft zo’n T.I.. Ook hier is niet zoveel mogelijk en de farmstays die er zijn blijken gewoon huisjes in “the middle of nowhere”, zonder een boerderij erbij. Omdat de lokale camping langs de Highway ligt, verwijst de dame van de T.I. ons door naar een wild camping in Congelin. Zo’n 25km verderop, maar wel een aantal km over gravel wegen. En dat mogen we nou net niet met de camper! Toch maar besloten om eens burgerlijk ongehoorzaam te worden. Dat bleek maar weer eens een goede keus. Op een terrein waar ooit treinen reden (in de tijd van stoomtreinen) ligt nu een wildcamping. We zijn de enigen en moeten het stageld in een envelop doen en later op de post doen. Er is zoveel vertrouwen in Australië en blijkbaar gaat dat ook vaak goed. Er is dus geen stroom, geen water, geen mens, maar wel weer een gratis camping BBQ en keuken……

Zij ik dat we alleen waren? Dat klopt natuurlijk niet!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

In Australië ben je altijd samen met vliegen, heel veel vliegen. Onze vliegennetten komen weer erg goed van pas. Elk moment dat we buiten zijn, hebben we ze op. Het is even wennen om je net te moeten optillen om iets te eten of te drinken, maar het genot van geen vliegen in je neus, mond, oor etc. is niet te versmaden. We eten maar lekker binnen en steken daarna een klein kampvuur aan. Als het net donker is en de kinderen op bed liggen, zitten wij nog lekker buiten. Je hoort dan natuurlijk van alles, maar er is natuurlijk niets. Dat denkt die Possum ook die even gezellig bij ons komt kijken. Een beestje van niets, maar je schrikt je helemaal suf, als je plotseling een schim bij je vuur ziet verschijnen. Meneer de Possum vond het blijkbaar erg gezellig bij ons, want een half uur later kwam hij (of zijn broer natuurlijk) weer gezellig keuvelen.

Donderdag 8 november

De laatste reisdag. We hebben de keus tussen linksaf terug naar Williams en dan verder naar Perth, of rechtsaf en 30km korter rijden. Hoewel de kaart onverharde weg zegt, is de weg verhard. Kortom we gaan rechtsaf. Het verharde houdt natuurlijk na 20 km op en we moeten de laatste 10 km onverhard rijden. Maar goed dat wij en Apollo dat niet wisten. We hebben met de heren afgesproken dat we een verrassing hebben als we in Perth aankomen. Dit mits ze zich gedragen tijdens het rijden. Vooral Jesper heeft de laatste paar dagen flink zitten zeuren tijdens delen van het rijden. Elke dag is hij een half uur tot 45 minuten niet te entertainen en is hij erg dwars. Dit keer werkt het goed en als we om 13:00 in Perth aankomen, gaan we naar het CavershamWildlife park. Een dierentuin met alleen maar Australische dieren die je kunt aaien en eten geven. De dieren in het wild zien is natuurlijk veel leuker, maar Jesper en Sten genieten er echt van. Het aaien van Koala’s en een Wombat en het eten geven van Kangoeroe’s en Wallabies is een groot succes. Zo groot dat zelfs Jesper het niet ‘een beetje eng’ vind en aan het eind vraagt of hij een kangoeroe een kus mag geven. Op Carine’s vraag hoe hij dat dan wilde doen kwam het fantastische antwoord: ”met mijn lippen”. Aan het eind van de middag mochten ze ook nog brood aan de konijnen, cavia’s, geiten, lama en ezel geven. Ook weer een groot succes. Hoewel, de ezel moet natuurlijk niet gaan balken …. Phoe, wat waren de heren in paniek. Dit bezoek was een groot succes. We aren amper van de parkeer plaats af, of ze sliepen allebei.

We reden door naar het Karrinyup Waters Resort. Een Top Tourist camping in Perth en volgens mij de enige camping die niet bij het vliegveld ligt. Ze hebben gelukkig nog 1 plekje voor ons! Dit is voor het eerst dat ze niet zeggen: “kies maar wat uit”. Ook deze camping heeft weer betonnen platen liggen waar je je camper en je tafel en stoelen zet. We hebben we erg leuke plek. Aan de vijver met eenden en zwarte zwanen en naast de speeltuin. Carine en ik zijn zo langzamerhand erg goed op elkaar ingespeeld en op haar aanwijzingen, parkeer ik de camper achteruit in! Nadat de pizza is bezorgd en opgegeten, douchen we en gaan we verzinnen wat we de laatste 2 dagen in Perth en Freemantle gaan doen.

Vrijdag 9 november

Na het ontbijt dat we eindelijk weer eens buiten kunnen eten, gaan we boodschappen doen. Ik heb de afgelopen dagen regelmatig geprobeerd de spiegel van de camera schoon te maken en het gevolg is dat de sensor nu erg smerig is. Op alle foto’s met blauwe luchten (en dat zijn er heel veel) zitten nu vlekken. Via een elektronica zaak krijgen we het adres van een camera speciaal zaak Als we de camera snel brengen willen ze hem vandaag nog wel schoonmaken. We rijden van de ene buitenwijk naar de andere (Morley) en leveren de camera in. Gelukkig kunnen we daar alsnog de trein naar de stad pakken. In de stad eten we even een broodje en boeken we een rondrit met een dubbeldekker door de stad. Wat doen we toch andere dingen op vakantie nu we met kinderen zijn. Normaal zouden we lekker op sjouw zijn gegaan, maar nu lukt dat niet. We bekijken zo in 2 uur de stad en komen daarbij ook door Kings park. Dit is het beroemdste park van Perth en wat een rust. Je kunt zien dat ze ruimte hebben in Australië, want het ligt op een heel groot gebied aan de rand van het zakencentrum. Je zou zeggen de duurste vierkant meters van de stad.

We besluiten snel terug te gaan naar de camping. Voor 17:00 moeten we de camera hebben gehaald, maar we willen graag weer om 19:00 in de stad zijn. Vanavond wordt de kerstman binnengehaald en steekt hij samen met de burgemeester (Lord Mayor) de lampjes van de kerstboom aan. Bij het camerabedrijf aangekomen, blijkt maar weer dat je echt ervaring moet krijgen met het rijden met zo’n camper. Het is ondertussen vrijdag avond en iedereen gaat nog even boodschappen doen. Het vinden van 2 parkeerplaatsen voor onze camper is dan ook niet makkelijk. Maar, met de berm erbij krijgen we hem zo langzamerhand overal geparkeerd. Alles gaat verder goed; we halen de camera, rijden snel naar de camping, we draaien een was, koken en zijn om 18:00 klaar met eten en weer op weg.

De binnenstad is al flink volgelopen en op een balustrade hebben we een leuk beeld over het feest. Net zoals rondom Sinterklaas wordt dit ook aardig aangekleed. De arrenslee is kapot, maar een motorrijder wil Santa wel even langsbrengen. Na wat dansgroepjes en 2 telefoontjes met Santa, horen we inderdaad motorgeluiden en rijdt Santa het terrein op. Sten, maar vooral Jesper zitten helemaal in het feest. Jesper klapt als iedereen klapt en zwaait naar Santa. Nadat Santa zijn leren jas heeft uitgedaan, houdt de burgemeester een speech (waarnaar niemand luistert). Samen jutten ze alle kinderen op om hard af te tellen en op 1 drukken ze de lampjes aan. Maar natuurlijk is er niet hard genoeg geroepen en doen de lampjes het niet. Alles opnieuw en nu gaat alles goed. Als Santa bij zijn, nieuwe slee, is aangekomen en instapt, blijft Jesper naast mij maar zwaaien en roepen: “Bye Santa”.

Op de terugweg in de trein is hij nog steeds vol ervan en als we het over kaartjes schrijven hebben, wil hij er een naar Santa sturen. Wat hij dan op het kaartje wil schrijven? “honderdtwintigvijftig!” Waar haalt hij het toch vandaan. Ook is hij helemaal vol van “ Doors closing” wat je op elk station hoort.


Zaterdag
Na een lekker ontbijt en nog een was, gaan we op weg naar Fremantle. Ik probeer nog even wat de internetten, maar alleen direct onder de router hebben echt bereik en dat is niet makkelijk mailen. We moeten een uur met de trein en om 12:00 stappen we uit. Het is een leuk plaatsje en het laatste stuk met de trein rijden we langs de oceaan. Er is een zeilwedstrijd aan de gang. Na 3 weken reizen, raak je het besef voor de dagen kwijt. Pas bij het zien van de wedstrijd, realiseren we ons dat het zaterdag is. Ook hier gaan we even een broodje eten en stappen we op de toeristische tram. Een erg leuke gids vertelt wat achtergronden en we zien zo weer snel de stad. Vooral de oude havens, die 20 jaar geleden zijn opgeknapt toen Australië daar de America’s Cup verdedigde, zien er erg leuk uit. We komen er steeds meer achter dan 3 weken voor deze regio (West Australië) veel en veel te weinig is. De afstanden zijn groot en er is zoveel leuks en moois te zien. Ook 1 dag voor Perth en 1 dag voor Fremantle is echt onvoldoende.

Na de tram tour vinden we eindelijk de crocs voor Sten en gaan we met een cruise/ferry terug naar Perth. In de rij voor de boot zien we de mensen uit leiden weer. De vorige keer in Kalbarri honderden kilometers naar het Noorden. In 1,5 uur tijd waren we terug over de Swann River. Ongelofelijk wat een mooi gebied. Tussen diverse zeilwedstrijden door, doemt de skyline van Perth weer op en veel te snel moeten we alweer van boord. Hoewel we zo langzamerhand eigenlijk wel moe zijn, lopen we terug naar het station en pakken daar de trein weer naar de camping.

We zijn op tijd terug want we willen namelijk de laatste avond in West Australië barbecueën. Bij de campingkeukenbarbecue is het echt druk. Hoewel er 4 BBQ platen zijn, is alles bezet. Er is een grote groep Aboriginees met begeleiders en verder heel veel weekendgasten. Kamperen tijdens de weekenden is echt een volkssport. Achter onze camper is ondertussen een vouwwagen weggezet. Bij het uitvouwen ontstaat een caravan met een puntdak! Heel apart. De ene na de andere harde schaal komt eruit en vormt een hard geheel.

Als ik met ons kleine beetje vlees aankom bij de BBQ, wordt er gelijk ruimte voor je gemaakt. Het braden is natuurlijk wel een mannen aangelegenheid. Tussen allemaal zwetende mannen met veel tatoeages, sta ik met een oud professioneel basketballer rustig het vlees te draaien. Ondertussen is Jesper voor de zoveelste keer naar de buren gegaan om de eendjes mee te voeren. De buurman (als 13 jarig jongetje uit Nederland vertrokken) en zijn Engelse vrouw vinden het erg leuk. Doet ze aan hun kleinkinderen denken. Zij zijn al 3 jaar door Australië aan het rondreizen en staan al 22 weken op deze camping.

Na het eten gaan we nog even alle ouders skypen. Erg leuk om zo via de webcam en computer contact te hebben. Jammer genoeg krijgen Bob en Elly (en oom Ward natuurlijk) ons niet in beeld, maar gelukkig horen we elkaar wel. Verder zijn wij nog tot heel laat de spullen weer aan het inpakken, want morgen moet de camper weer leeg en gaan we verder. Moe en met barstende hoofdpijn vallen we om 23:00 om van de slaap in een camper waar een bom in lijkt te zijn ontploft. Wat was er nou ook alweer leuk aan reizen?

Zondag 11 november.
De laatste dag in Australië. We hebben geregeld dat we niet om 10:00 hoeven uit te checken en kunnen daardoor nog redelijk ontspannen eten. Na het eten geeft de buurman zeer uitgebreid uitleg over wat we in Nieuw Zeeland moeten doen (tot 4 jaar geleden woonden zij in Nieuw Zeeland) en zijn vrouw is met onze jongens naar de speeltuin. Doordat de wind na weken Noord te zijn geweest, naar het Oosten is gedraaid, is het nu warm. De temperatuur is hierdoor zowel ’s nachts als overdag zomaar 10 graden omhoog gegaan en vandaag voorspellen ze 36 graden. In alle rust ben ik al zwetend om 09:30 de laatste spullen aan het inpakken en afwassen. Al het eten dat we over hebben, gaat naar de buren, maar de hapjespan die we van de Duitsers in Yanchep hebben gekregen), wordt toch maar ingepakt. Toch handig zo’n goede pan.

Om 11:30 vetrekken we dan. We besluiten nog even naar Het Kings park te rijden, om ontspannen de laatste uren door te brengen. Daar hebben we veel bekijks met onze camper tussen alle lokalen die daar lekker aan het lunchen zijn. Jesper en Sten zijn op weg daar naartoe al in slaap gevallen en Carine en ik zitten heerlijk in de schaduw van een boom over de baai uit te kijken. Als de jongens wakker zijn, eten we daar het laatste fruit en brood op. Jesper heeft zo langzamerhand het Engels echt te pakken. Elke auto die van de parkeerplaats wegrijdt wordt uitgezwaaid met heel veel bye bye’s. Je begint je bijna te schamen. Uiteindelijk rijden we om 14:00 richting Apollo.

Als we tussen 3 en 4 dan echt de camper leeg maken en opleveren, is dat wel vreemd. We hebben (maar) 3 weken in dat bakbeest gezeten, maar het is toch al een stukje thuis. Speelt natuurlijk mee dat we al een hoofdstuk van de reis afsluiten. Het slaat helemaal nergens op omdat we nog 10 weken voor de boeg hebben, maar het voelt als wat afsluiten. Het nieuwe koelelement dat we voor Jesper’s medicijn hebben gekocht blijkt niet te passen. Met elastiekjes houden we de thermobeker een beetje dicht. We hadden dat element echt even moeten passen, voordat we het nodig hadden. Straks toch maar weer wat ijs regelen. In de hitte (inderdaad 36 graden), worden we door een taxi opgehaald en zijn we binnen een mum van tijd op het vliegveld.

Schrik: wat een rij bij binnenkomst. Wij verwende reizigers rekenen natuurlijk al wel op een voorkeursbehandeling met 2 kleine kinderen. Nou die krijgen we ook. Gelukkig was de lange rij voor Thai Airways en is de kortere voor Air New Zealand. Daar hield al het voordeel gelijk op. We hebben e-tickets (elektronische tickets), maar hadden deze wel zelf moeten printen (en dat hadden we natuurlijk niet gedaan). Na wat heen en weer zoeken, bleek dat toch niet nodig, maar waar was ons ticket om Tonga weer uit te gaan? Op aangeven dat het hetzelfde tickets was, heb ik de laptop maar weer eens opgestart. Toen bleek de dame niet te weten hoe ze met kinderen in een paspoort van de ouders om moest gaan. Al met hebben wij een uur aan de incheckcounter gestaan en kregen we uiteindelijk onze boarding passen. Nog een klein puntje: We vliegen via Auckland en de boardingpassen voor Tonga moesten we eigenlijk in Auckland bij de transit balie regelen. Maar ja, we hebben maar 1,5 uur overstap tijd! Uiteindelijk was de dame toch bereid ook al de boarding passen voor die vlucht te printen. We kunnen door de douane! Er is een geluk: Hoewel Sten geen eigen stoel had, hadden ze een stoel voor het hem vrijgehouden. En met het gangpad ertussen, konden we alle 4 naast elkaar zitten.

Wat schetst onze verbazing de tassen moeten open voor Jesper’s medicijn. Echt de eerste keer. Gelukkig zijn hier alle papieren voor in orde en mogen we snel door. Maar niet nadat Carine eruit is gepikt om te worden gefouilleerd. Zij heeft echt wat met politie, want wordt er erg vaak uitgehaald. Allemaal goed en wel we zijn ruim op tijd bij de gate, want ik moet nog een betere wereldstekker kopen en een 12 volts lader voor de laptop. Deze werkt namelijk toch niet (het enige dat ik in Nederland niet heb getest, omdat het immers op de laptop van het werk altijd heeft gewerkt!). In de stad konden we er een kopen voor $200,-, maar dat was een beetje te gortig. We verwachten op Tonga met de laptop te gaan navigeren. Helaas is de duty free erg klein en buiten de wereldstekker slagen we niet. Ik probeer nog even te internetten en voor de deur van een lounge, kan ik inderdaad meeliften op de gratis wireless router…… Gevolg is wel dat ik de boarding aankondigingen mis en we met koffies in de hand alsnog achter in de rij moeten aansluiten om te boarden. De vlucht vertrekt namelijk 45 minuten eerder dan wij dachten. Weer een les geleerd. Als je maanden van te voren boekt, controleer even of de vluchttijden niet zijn veranderd.

Om 18:50 stijgen we op. Ons eerste vliegtuig dat zonder vertraging vertrekt! West Australië zit erop. Een erg mooi en gevarieerd gebied, waarvoor 3 weken echt te kort is. Op naar Tonga!

Heb ik jullie al eens verteld over Tonga??????????????????????????????????????