Op reis van huis naar Tioman

Na 2 jaar voorbereiden zijn we dan eindelijk op weg. Op 18 oktober loopt om 07:00 de wekker af en willen we om 08:30 in de auto zitten. Al met al alsnog een gehaast, maar om 10 over half negen zijn we dan echt op weg. Marchel, Pa en Ma Zwijnenburg en Ward brengen ons weg. Op Schiphol aangekomen is het wel schrikken. Een aardig lange rij voor het inchecken en we willen nog met Corine koffie drinken in het panorama restaurant. We staan ruim 10 minuten in de rij wanneer Jesper begint met “dat duurt te lang”. Een leuke voorbode voor de komende 22 uur! Een voordeel is er wel, we worden bijna gelijk uit de rij gehaald en mogen direct inchecken. We hebben al van diverse mensen gehoord dat zoiets gebeurd als je met kinderen reist, maar je staat alsnog verbaast wanneer het dan echt gebeurd. De Nederlandse incheck heer deed erg moeilijk over de hoeveelheid bagage. Hij bleef maar aangeven dat het nu wel meeviel, maar dat we op terugweg echt de hoofdprijs zouden betalen. “Jullie reizen immers op een IATA ticket”. Uiteindelijk realiseerde ook hij zich dat we “maar’ 65 kg bij ons hadden en 80 hadden mogen meenemen. We hebben de laatste rij in het vliegtuig!


Vliegensvlug stuiven we vervolgens naar het panorama restaurant, waar we Corine (en Dinant) inderdaad aantreffen. Nog even lekker Nederlandse koffie, hoewel je je elke keer weer lam schrikt van die prijzen daar. Om 10:30 stuiven we weer als grote groep terug naar vertrekhal 3. Nog snel het vliegtuig gefotografeerd en Marchel met Jesper’s “Bob de Bouwer” trolley vereeuwigd. Om 10:50 zijn we door de douane en is de reis echt begonnen.

Gate F7 is vlak vooraan, zodat we nauwelijks hoeven te lopen. Uiteindelijk is het wel de tijd waarop we Jesper z’n medicijn zouden geven. Vanaf woensdag zijn we het tijdstip per keer met een uur gaan verschuiven. Dat betekende om 11:00 nog in Nederland en om 06:00 (middernacht in Nederland) in Kuala Lumpur. Op die manier konden we vrijdag avond om 19:00 weer op Tioman en zouden we de ochtend erop weer “normaal” op het 08:00 en 20:00 schema zitten. Kortom in de rij voor de gate Jesper snel z’n medicijn toegediend. Wat je als reiziger toch al niet allemaal moet ondernemen.

En dan blijkt dat je je snel te druk maakt. Geen woord is er gerept over de medicijn, spuiten en ampullen in de tassen. De 2 pakjes appelsap werden eruit gehaald, maar dan ook helemaal niets over medicijn! We moesten helemaal vooraan in de hal wachten en toen er geboard werd, mochten wij als eerste. Wow, wat lijkt reizen met kleine kinderen leuk.

Voor Maleisische mensen zijn die blonde koppies van Jesper en Sten natuurlijk erg interessant. Aan aandacht hebben we dus niets te missen. We hebben amper alles onze plekken ingericht als de een na de ander komt langs om te aaien, te lachen etc. Jesper en Sten vinden het ook allemaal erg leuk en spannend. Ze hebben natuurlijk geen idee wat ze overkomt. Zelfs het feit dat we 2 uur blijven staan omdat het laadruim niet dicht kan, deert ze niet. Er blijkt alleen geen eten voor Sten aan boord te zijn. Hij is onder de 2 jaar en daar regelen ze geen eten voor. Het maakt ook niets uit dat we een volle ticket hebben betaald! Kortom volgende keer specifiek aangeven dat Sten een kindermaaltijd (child meal) aan kan. Heel vreemd allemaal. Gelukkig hebben ze nog wel ergens 2 kleine potjes en kunnen we met andere delen wel wat schipperen.

Eindelijk na 2 uur vertrekken we dan eindelijk. Gelukkig hebben we op Kuala Lumpur 6 uur de tijd om naar het andere vliegveld en te vertrekken naar Tioman. De vlucht zelf gaat erg goed. Sten valt vrij snel na het vertrek in slaap en Jesper vindt alles erg leuk. Het enige echte nadeel is dat Sten vrij kort erna wakker wordt en zo’n beetje 7 uur erna niet meer in slaap te krijgen is. We proberen wel wat af te wisselen, maar toen Jesper eenmaal op mijn schoot zo’n beetje in sukkelt, komt het alleen op Carine aan. Uiteindelijk valt hij op de grond in slaap en dommelen wij ook een beetje in.

Al met al zijn we wel blij wanneer we in Kuala Lumpur de daling inzetten en om 07:30 (01:30 in Nederland) zijn geland. We hebben zelf om deze tijd veel bekijks wanneer de jongens met hun eigen trolleys over het vliegveld banjeren. Maar dan………… helaas al onze bagage ligt niet op de band. We denken even dat de tassen eruit zijn gevist omdat er nogal wat pillen in zitten, maar de buggy is er ook niet. Na 2 uur wachten bij Lost Luggage, zijn de buggy en 2 tassen boven water. Een voor een worden de tassen afgeleverd. De laatste tas gaat alleen zo lang duren dat ze hem daar zullen opslaan totdat we na 3 dagen weer terug in KL zullen zijn. We gaan dus maar snel een tas in een kluis stoppen en een taxi zoeken naar Subang. Dit is het oude vliegveld, waar vandaan nu low-cost maatschappijen vertrekken. Bij een taxibalie koop je een kaartje en voor die vaste prijs ga je dan naar de plaats van bestemming. Jesper is ondertussen in de bugy in slap gesukkeld, terwijl Sten in de rugdrager de tijd van z’n leven heeft. Als was het alleen maar door alle aandacht. We worden in een grote taxi (soort klein busje) gestopt en zonder kinderzitjes en riemen razen we in 45 minuten naar Subang. Jesper is natuurlijk wakker gemaakt voor het instappen, maar het duurt bij ons even voordat we snappen wat hij bedoeld met: “Hoe gaat die auto vanzelf?”. Hij heeft natuurlijk nog nooit links gereden en de chauffeur is redelijk klein. Die kan jesper dus niet zien, van waar hij zit.

Hoera; daar aangekomen blijkt ons vliegtuig een vertraging van 1 uur en 45 minuten te hebben. Het is ondertussen 11:30 en we gaan maar even eten. De enige tent die er zit is een burger tent en we eten een burger, friet en cola. Carine zat er toen we zaten te wachten op de bagage flink doorheen, maar nu begin ik echt moe te worden. We hangen wat rond in de uitgestorven gang en bijna iedereen valt in slaap. Uiteindelijk beginnen we om 14:10 met inchecken. De vliegmaatschappij verstrekt iedereen eten en drinken, maar je moet het wel zelf dragen. Heel apart zo’n koude hamburger met erg slappe friet en een flesjes water.

Alle tassen moeten wel door de scanners heen en ik ben ondertussen zo moe dat ik mijn portemonnaie, telefoon en paspoorten en het mandje bij de scanner laat liggen. Gelukkig zijn maleisiers echt behulpzaam. Dat viel ons 6 jaar geleden op en nu weer. Een van de beveiligingsbeambten komt ons achterna en levert de spullen af. Hierbij vraagt hij ons nog zeer specifiek alles te controleren of alles er nog in zit. Uiteindelijk mogen we om 15:30 (ruim 3 uur te laat) aan boord. Natuurlijk mogen we wel weer als eerste!

Na 1 uur vliegen zien we vanuit de lucht ons huisje. Zeg nu zelf, met zulke palmbomen en uitzichten wil je toch niets anders meer.

We landen we om 16:30 op het zonnig en warme Tioman! We hebben ruim 26 gereisd en hadden eigenlijk net zo goed gewoon door naar Australië kunnen vliegen. De jongens hebben zich perfect gedragen en zijn eigenlijk nauwelijks vervelend geweest. Natuurlijk zijn wij nu helemaal op!