Tioman, daar zijn we weer!

Ha, ha, wij, die altijd hard lachen om mensen die steeds op vakantie teruggaan naar een zelfde plek, zetten voet aan land op een bekende plek! We zijn hier terug omdat het ons 6 jaar geleden zo goed is bevallen… En ja, we gaan zelfs terug naar hetzelfde huisje als toen. Er is wel een klein verschil: nu zijn we met 4en! Wat direct opvalt is dat er rondom het vliegveld flink wordt gebouwd. Er ontstaat een haven met mooie kade. Eigenlijk jammer dat de ontwikkeling ook op zo’n klein en ver weg eiland niet is tegen te houden.

De bagage komt uit het vliegtuig en we kunnen bepakt en bezakt richting de zee. Daar vandaan gaan we met een watertaxi naar ons hutje. De watertaxi zet er goed de vaart in. Jesper, die toch aardig wat botervaring heeft, wist niet waar hij het zoeken moest. Helemaal panisch. Later bleek dat ie bang was dat de spullen over boord zouden vallen en dat de boot om zou vallen. Beiden zijn overigens niet gebeurd! Hij is het er nu wel mee eens dat het een rotboot heet! (er zijn immers 3 soorten boten: vrachtboten, zeilboten en rotboten…)

Al snel krijgen wij ons hutje in het vizier. We laden de spullen uit de boot en gaan ons huisje in. We pakken snel de tassen uit, trekken onze zwemkleren aan en duiken het water in. Sten is al snel in de weer met zijn bakjes (van die stapelbakjes: de beste meeneemactie tot nu toe!) en Jesper met het gooien van stenen in het water. We hebben ook gelijk de eerste Nederlanders ontmoet. Het is helaas snel en vroeg donker op Tioman. Dus we besluiten lekker wat eten te halen (ja, er zijn ook take-away’s op Tioman!). Het eten was heerlijk (gebakken rijst, curry, salade en vis). Jammer alleen dat er nog vuurwerk over was van het suikerfeest precies een week geleden. Jesper, die al niet de grootste held is in het donker, was aardig in paniek van alle knallen. Sten sloot zich daar keurig bij aan, dus hebben die nacht gezellig met z’n 4en in het tweepersoonsbed gelegen… ’s Nachts begon het ook nog even goed te regenen, dus van slapen kwam niet veel. De jetlag werkte goed bij de kinderen: we werden pas rond 10.30 wakker!

We zijn lekker gaan ontbijten (lunchen…) in het tentje waar de vorige avond ons eten hadden gehaald. Lekker gebakken ei en wat toast. Grappig is dat ze steeds dat wat klaar is, direct komen brengen. Zo eten we allemaal in etappes. We doen de rest van de dag lekker rustig aan. We zwemmen wat en de jongens spelen lekker op het strand. Als de jongens slapen, kunnen wij even lekker lezen. Daar zijn we de vorige keer op Tioman nauwelijks aan toegekomen: luieren. Heerlijk!!!! Eind van de middag worden we nog even wat actiever: we gaan op zoek naar de lokale supermarkt. We kopen wat drinken (pakjes lychee sap) en wat chips. Altijd lekker om lui op de veranda op te eten. Helemaal met uitzicht op de ‘voetbalwedstrijd’ van de lokalen die gelijk onder ons op het strand bezig is.

’s Avonds gaan we in een ander tentje eten. Erwin bestelt inktvis. Ik zie de Nederlandse inktvisringen voor me en besluit bbq-vis te nemen. Foute keuze! De inktvis was héérlijk en absoluut niet vergelijkbaar met de taaie inktvisringen zoals wij die kennen! Nadat we de hond en poes een beetje van ons weg wisten te krijgen, kwam het kind van de eigenaar aan. Hij bleef een hele tijd bij onze tafel hangen en aandacht trekken. Hij bleek erge honger te hebben, want hij griste zo een stuk eten van mijn bord weg! Na het eten de jongens naar (hun eigen!) bed en wij nog even met een wijntje op de veranda (uit Nederland meegebracht, want de vorige keer was er geen alcohol te krijgen).

De dag erna was al onze laatste hele dag op Tioman. We hebben weer lekker ontbeten (ja, weer rond lunchtijd). En daarna lekker geluierd. Lin (de eigenaresse van de hutjes), liet Erwin de pythons zien. Jawel: het aantal was verdubbeld met de vorige keer (toen zat er maar 1 in de boom). Na de middagslaap van de jongens zijn we toch nog een stukje gaan lopen. We hoopten varanen te zien en we wilden nog even wat herinneringen van 6 jaar terug ophalen. Het was een aardig warme wandeling, maar we hebben 1 varaan gezien en wat bekende plekken teruggevonden. Onderweg kom je er dan achter dat Maleisië toch islamitisch is. Het is indrukwekkend wanneer je een bord ziet waarop de straffen staan die je krijgen kunt als je als moslim in een openbare gelegenheid alcohol, drinkt, verkoopt of aanbiedt. Vooral de zweep- of stokslagen doen het hem. Ook zijn we zwaar onder de indruk van de stroomvoorziening op het eiland.

's Avonds (na de voetbalwedstrijd) en na de mooie zonsondergang smaakte de bbq weer erg goed! We weten nu wel waarom we pas na 7 uur kunnen eten. Alle mannen en jongens van het dorp zijn namelijk aan het voetballen.

22 oktober; de laatste dag alweer: Uitgeslapen tot 10.00. We hebben ons laatste ontbijtje op in het ABCD-restaurant. Daarna moesten alle spullen teruggepropt in de tassen (we hebben het jammer genoeg niet helemaal goed gedaan: de zwembroek van Jesper die te drogen hing op de lijn is op Tioman achtergebleven. Na het uitchecken (430 RM betaald voor het huisje en de watertaxi, dat is €90,-…: nee, niet per nacht, dit was voor 3 dagen!. Rond half 3 werden we opgehaald met de watertaxi. Het was even wachten op het vliegtuig. Een kwartier nadat hij was geland konden we instappen. Jammer genoeg kregen we dit keer geen koude hamburger!

In Kuala Lumpur eerst met een taxi naar het andere vliegveld. Een leuke uitdaging om de chauffeur wakker te houden (hier hebben ze waarschijnlijk geen reistijdenwet). Eerst moet de verloren bagage nog worden opgespoord. Terwijl Erwin op speur gaat (de bagagereclaim is na de douane), blijft Carine met de kinderen in het speelvliegtuig. Bekijks genoeg met de 2 blonde kinders. Er is zelfs een moeder die de jongens wil fotograferen (en dan niet 1 foto, nee, minimaal 20!). ’s Avonds konden we nog de bagage inchecken. Het viel helaas niet mee. De incheckdame vond geen visum voor Jesper en Sten. We hebben er zelfs de laptop bijgehaald voordat we ons realiseerden dat de visa op Erwin zijn paspoort waren aangevraagd (en ze was in die van Carine aan het zoeken). Toen het vervolgens nog niet lukte (en wij hem wel een beetje begonnen te knijpen) bleek de naam Groenheide (ipv. Groenheidei) wel meer geluk te brengen! Probleem opgelost: de kinderen kunnen mee!

Snel door naar het Airside transithotel. Het uitzicht was wel even schrikken (kijk zelf maar even op de foto). Na de warme douche (érg lekker na 3 dagen koud douchen op Tioman) hebben we even goed wat uurtjes kunnen maken.

Op reis van huis naar Tioman

Na 2 jaar voorbereiden zijn we dan eindelijk op weg. Op 18 oktober loopt om 07:00 de wekker af en willen we om 08:30 in de auto zitten. Al met al alsnog een gehaast, maar om 10 over half negen zijn we dan echt op weg. Marchel, Pa en Ma Zwijnenburg en Ward brengen ons weg. Op Schiphol aangekomen is het wel schrikken. Een aardig lange rij voor het inchecken en we willen nog met Corine koffie drinken in het panorama restaurant. We staan ruim 10 minuten in de rij wanneer Jesper begint met “dat duurt te lang”. Een leuke voorbode voor de komende 22 uur! Een voordeel is er wel, we worden bijna gelijk uit de rij gehaald en mogen direct inchecken. We hebben al van diverse mensen gehoord dat zoiets gebeurd als je met kinderen reist, maar je staat alsnog verbaast wanneer het dan echt gebeurd. De Nederlandse incheck heer deed erg moeilijk over de hoeveelheid bagage. Hij bleef maar aangeven dat het nu wel meeviel, maar dat we op terugweg echt de hoofdprijs zouden betalen. “Jullie reizen immers op een IATA ticket”. Uiteindelijk realiseerde ook hij zich dat we “maar’ 65 kg bij ons hadden en 80 hadden mogen meenemen. We hebben de laatste rij in het vliegtuig!


Vliegensvlug stuiven we vervolgens naar het panorama restaurant, waar we Corine (en Dinant) inderdaad aantreffen. Nog even lekker Nederlandse koffie, hoewel je je elke keer weer lam schrikt van die prijzen daar. Om 10:30 stuiven we weer als grote groep terug naar vertrekhal 3. Nog snel het vliegtuig gefotografeerd en Marchel met Jesper’s “Bob de Bouwer” trolley vereeuwigd. Om 10:50 zijn we door de douane en is de reis echt begonnen.

Gate F7 is vlak vooraan, zodat we nauwelijks hoeven te lopen. Uiteindelijk is het wel de tijd waarop we Jesper z’n medicijn zouden geven. Vanaf woensdag zijn we het tijdstip per keer met een uur gaan verschuiven. Dat betekende om 11:00 nog in Nederland en om 06:00 (middernacht in Nederland) in Kuala Lumpur. Op die manier konden we vrijdag avond om 19:00 weer op Tioman en zouden we de ochtend erop weer “normaal” op het 08:00 en 20:00 schema zitten. Kortom in de rij voor de gate Jesper snel z’n medicijn toegediend. Wat je als reiziger toch al niet allemaal moet ondernemen.

En dan blijkt dat je je snel te druk maakt. Geen woord is er gerept over de medicijn, spuiten en ampullen in de tassen. De 2 pakjes appelsap werden eruit gehaald, maar dan ook helemaal niets over medicijn! We moesten helemaal vooraan in de hal wachten en toen er geboard werd, mochten wij als eerste. Wow, wat lijkt reizen met kleine kinderen leuk.

Voor Maleisische mensen zijn die blonde koppies van Jesper en Sten natuurlijk erg interessant. Aan aandacht hebben we dus niets te missen. We hebben amper alles onze plekken ingericht als de een na de ander komt langs om te aaien, te lachen etc. Jesper en Sten vinden het ook allemaal erg leuk en spannend. Ze hebben natuurlijk geen idee wat ze overkomt. Zelfs het feit dat we 2 uur blijven staan omdat het laadruim niet dicht kan, deert ze niet. Er blijkt alleen geen eten voor Sten aan boord te zijn. Hij is onder de 2 jaar en daar regelen ze geen eten voor. Het maakt ook niets uit dat we een volle ticket hebben betaald! Kortom volgende keer specifiek aangeven dat Sten een kindermaaltijd (child meal) aan kan. Heel vreemd allemaal. Gelukkig hebben ze nog wel ergens 2 kleine potjes en kunnen we met andere delen wel wat schipperen.

Eindelijk na 2 uur vertrekken we dan eindelijk. Gelukkig hebben we op Kuala Lumpur 6 uur de tijd om naar het andere vliegveld en te vertrekken naar Tioman. De vlucht zelf gaat erg goed. Sten valt vrij snel na het vertrek in slaap en Jesper vindt alles erg leuk. Het enige echte nadeel is dat Sten vrij kort erna wakker wordt en zo’n beetje 7 uur erna niet meer in slaap te krijgen is. We proberen wel wat af te wisselen, maar toen Jesper eenmaal op mijn schoot zo’n beetje in sukkelt, komt het alleen op Carine aan. Uiteindelijk valt hij op de grond in slaap en dommelen wij ook een beetje in.

Al met al zijn we wel blij wanneer we in Kuala Lumpur de daling inzetten en om 07:30 (01:30 in Nederland) zijn geland. We hebben zelf om deze tijd veel bekijks wanneer de jongens met hun eigen trolleys over het vliegveld banjeren. Maar dan………… helaas al onze bagage ligt niet op de band. We denken even dat de tassen eruit zijn gevist omdat er nogal wat pillen in zitten, maar de buggy is er ook niet. Na 2 uur wachten bij Lost Luggage, zijn de buggy en 2 tassen boven water. Een voor een worden de tassen afgeleverd. De laatste tas gaat alleen zo lang duren dat ze hem daar zullen opslaan totdat we na 3 dagen weer terug in KL zullen zijn. We gaan dus maar snel een tas in een kluis stoppen en een taxi zoeken naar Subang. Dit is het oude vliegveld, waar vandaan nu low-cost maatschappijen vertrekken. Bij een taxibalie koop je een kaartje en voor die vaste prijs ga je dan naar de plaats van bestemming. Jesper is ondertussen in de bugy in slap gesukkeld, terwijl Sten in de rugdrager de tijd van z’n leven heeft. Als was het alleen maar door alle aandacht. We worden in een grote taxi (soort klein busje) gestopt en zonder kinderzitjes en riemen razen we in 45 minuten naar Subang. Jesper is natuurlijk wakker gemaakt voor het instappen, maar het duurt bij ons even voordat we snappen wat hij bedoeld met: “Hoe gaat die auto vanzelf?”. Hij heeft natuurlijk nog nooit links gereden en de chauffeur is redelijk klein. Die kan jesper dus niet zien, van waar hij zit.

Hoera; daar aangekomen blijkt ons vliegtuig een vertraging van 1 uur en 45 minuten te hebben. Het is ondertussen 11:30 en we gaan maar even eten. De enige tent die er zit is een burger tent en we eten een burger, friet en cola. Carine zat er toen we zaten te wachten op de bagage flink doorheen, maar nu begin ik echt moe te worden. We hangen wat rond in de uitgestorven gang en bijna iedereen valt in slaap. Uiteindelijk beginnen we om 14:10 met inchecken. De vliegmaatschappij verstrekt iedereen eten en drinken, maar je moet het wel zelf dragen. Heel apart zo’n koude hamburger met erg slappe friet en een flesjes water.

Alle tassen moeten wel door de scanners heen en ik ben ondertussen zo moe dat ik mijn portemonnaie, telefoon en paspoorten en het mandje bij de scanner laat liggen. Gelukkig zijn maleisiers echt behulpzaam. Dat viel ons 6 jaar geleden op en nu weer. Een van de beveiligingsbeambten komt ons achterna en levert de spullen af. Hierbij vraagt hij ons nog zeer specifiek alles te controleren of alles er nog in zit. Uiteindelijk mogen we om 15:30 (ruim 3 uur te laat) aan boord. Natuurlijk mogen we wel weer als eerste!

Na 1 uur vliegen zien we vanuit de lucht ons huisje. Zeg nu zelf, met zulke palmbomen en uitzichten wil je toch niets anders meer.

We landen we om 16:30 op het zonnig en warme Tioman! We hebben ruim 26 gereisd en hadden eigenlijk net zo goed gewoon door naar Australië kunnen vliegen. De jongens hebben zich perfect gedragen en zijn eigenlijk nauwelijks vervelend geweest. Natuurlijk zijn wij nu helemaal op!

Nog één (1!) dag voor vertrek!!!!!!